Το τελευταίο αντίο, μια πρώτη ανάσα για κάτι καλύτερο. Έτσι ένιωθαν οι πραγματικοί φίλοι του Αντώνη Σαμαρά και της οικογένειας, στην Αθήνα.

Οικογένεια που άφησε το ήθος να δώσει το ύφος στην μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής της. Μια δοκιμασία που αδικεί πάντα τους γονείς, αμείλικτη η διάσταση της νέας που έχει φύγει...

Όρθιος και τραγικός, ο Αντώνης Σαμαράς να ακούει πόσο τον αγαπούν, να βλέπει πόσο τον στηρίζουν. Πως και πόσο να στηρίξεις δύο γονείς που χάνουν το παιδί τους; Μόνον αν μπορούσες να δείξεις, να πείσεις, ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν τελειώνει…

Με δάκρυα στα μάτια άνδρες συντετριμμένοι από τη Σπάρτη, ο Κωνσταντίνος και ο Γιάννης, στέκονται απέναντι (αλλά δίπλα) στον Αντώνη Σαμαρά. Είναι από τους δεξιούς συντρόφους που κάποτε, συμπολεμιστές της Άνοιξης και συνοδοιπόροι της Ελπίδας έκαναν τη διαφορά. Ναι. Σύντροφοι, που τώρα σε ένα δράμα σαν της Ιφιγένειας γνέφουν στον Αντώνη Σαμαρά να κρατηθεί, να πιστέψει και να αντέξει για την οικογένεια, για την κοινωνία, για την Ελλάδα. Και αυτός απαντά με δυό κουβέντες που δείχνουν ότι πράγματι ο άνθρωπος μπορεί να, γηράσκει διδασκόμενος, να ελπίζει δοκιμαζόμενος.

Μια περίεργή ταύτιση τους με τον Αντώνη Σαμαρά που αν και πρώτος, ισχυρός, κραταιός, διακεκριμένος, δοκιμάζει την ύψιστη απώλεια, τον αιφνιδιασμό, την πρωτόπλαστη στεναχώρια.

Ταύτιση όλων, εκείνη τη στιγμή της ανείπωτης λύπης, για στάση Αξιοπρέπειας. Για εντιμότητα στα συναισθήματα. Δεν γίνεται απ΄όλο αυτό να μην προκύψει κάτι καλό. Ανθρώπινο, Αληθινό, Ελληνικό, Εθνικό.

Έχουν μπροστά τους, βουβό και γνώριμο, εκείνον που πάντα υπερέβαινε τα συνήθη μέτρα της Πολιτικής και διαμόρφωνε. Μια πολιτική χωρίς «χειμώνες και αγκαθωτά όρια. Έναν πατέρα που βλέπει ακόμα το φώς της νέας Λένας να δείχνει τον δρόμο του. Σκληρές οι γραμμές του προσώπου δείχνουν της ψυχής την αντοχή.

Αναλογίζονται ότι κάποτε μέσα από μια «έρημο» βρήκε τη δύναμη. Τώρα από μια «κόλαση» θα βρει την αξία.

Με κόμπο στον λαιμό προσπαθούν να μου περιγράψουν κάτι που δεν είμαι σε θέση να νιώσω απόλυτα.

Αυτό που νιώθω ακόμα απ’ τους συντρόφους του είναι το σφίξιμο στους καρπούς μου, αντί για χαιρετισμό, μια βουβή χειρονομία, θετικής δύναμης, συνετής έκφρασης, μετρημένης αγάπης και αμέτρητης λύπης.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις