Γιατί αντέχουμε τόσο;

Όλα τα στοιχεία των έντιμων αναλυτών δείχνουν ότι ο Έλληνας που ζει στην Ελλάδα έχει ένα από τα δύο χαμηλότερα εισοδήματα στην Ευρώπη και ακόμα πιο μικρή αγοραστική δύναμη από κάθε πολίτη της γηραιάς ηπείρου.

Δηλαδή μια χώρα με μοναδική, σε ποιότητα, πρωτογενή παραγωγή, που βρέχεται από θάλασσα, τουριστικός προορισμός και σε στρατηγική γεωπολιτική θέση, με εξαιρετικά κοιτάσματα ορυκτών, δεν μπορεί να ζήσει τους πολίτες της που είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους στην Ευρώπη.

Αναρωτιέμαι πως από την Μεταπολίτευση και μετά, δηλαδή 50 χρόνια τώρα (μισός αιώνας) τόσοι σπουδαγμένοι επιστήμονες και άλλοι τόσοι ταλαντούχοι πολιτικοί, δεν κατόρθωσαν να αλλάξουν τα δεδομένα και από μια χώρα φτωχών και δυστυχισμένων να είμαστε μια χώρα αξιοπρεπών και πλούσιων πολιτών.

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας… Γιατί τα τελευταία χρόνια μια κεντροδεξιά συγκυβέρνηση την διαδέχθηκε μια κεντροαριστερή και αυτήν μια νεοφιλελεύθερη… Και τι έγινε; Κατά τις περιόδους κεντροδεξιάς διοίκησης χάσαμε τα Εθνικά μας, κατά τις περιόδους των κεντροαριστερών τα Οικονομικά μας κεκτημένα και σήμερα φαίνεται ότι χάνουμε τα πάντα, ακόμα και την αξιοπρέπεια του σκληρά εργαζόμενου πολίτη. Στους 10 Έλληνες οι 4 είναι στο όριο της φτώχειας και κάτω, οι άλλοι 4-5 έχουν φθίνουσα πορεία και μόνον 1-2 πλουτίζουν και ευτυχούν, σαφώς σε βάρος των άλλων 8 – 9…

Πραγματικά είναι άξιον απορίας το πώς αντέχουμε τόσο αλλά και το γιατί αντέχουμε… Ποιος είναι ο παράγοντας που κάνει τον Έλληνα έναν δυστυχή αλλά τόσο ανθεκτικό πολίτη. Φτωχό, χωρίς φως στο τούνελ που βλέπει τα πάντα δίπλα του να καταρρέουν.

Η αντοχή οφείλεται στον ήλιο και το φως; Στο κλίμα; Στις γονιδιακές καταβολές; Στην απόλυτη μήπως παραπλάνηση και στην δήθεν αναμενόμενη ανάσταση της χώρας και του έθνους;

Πως γίνεται ένας λαός που έπρεπε να είναι ευτυχισμένος και πλούσιος να είναι τόσο φτωχός και δυστυχισμένος, ειδικά εδώ και 15 χρόνια, και να αντέχει ακόμα;

Περιμένουμε κάτι;

Μας υποσχέθηκαν τίποτα;

Πιστεύουμε σε ένα θαύμα;

Μήπως τελικά για όσα η χώρα και το κράτος μας έχει υποστεί έχουμε μερίδιο ευθύνης;

Μήπως δηλαδή νιώθουμε συνένοχοι και συμμέτοχοι στην καταστροφή;

Ποια δύναμη είναι αυτή που όταν γονατίζεις σε πείθει ότι για την κατάντια σου φταις μόνον εσύ ο ίδιος;

Ποια λογική (και γιατί) στέκεται όταν σου λένε ότι εσύ τα «έφαγες» μαζί τους;

Μήπως τελικά στην Ελλάδα το ψάρι δεν βρωμάει από το κεφάλι αλλά από την ουρά;

Γιατί αντέχουμε τόσο;

Τι συμβαίνει;