«Μας κούρασε τόσες τετραετίες» είπαμε για τον Δημοσθένη Ματάλα και δεν κοιτάξαμε αν έφυγε κατά πολύ φτωχότερος μετά από τόσες τετραετίες στην εξουσία!

«Απαράδεκτο να τον κρατούν στην εξουσία άρρωστο άνθρωπο…» είπαμε για τον Αντωνάκο και δεν κοιτάξαμε πόσους γόρδιους δεσμούς έκοψε με σθένος και πόσα «αυγά έσπασε» για να «φάμε ομελέτα»!

«Δεν λέει καλημέρα, δεν του παίρνεις κουβέντα…» είπαμε για τον Σταύρο Αργειτάκο και δεν κοιτάξαμε αν γνωρίζει όσο κανείς τα αυτοδιοικητικά και αν είναι τόσο απλός που δεν το πιστεύουμε…

«Ποτέ πάλι κομμουνιστή στο Δήμο» είπαμε για τον Βαγγέλη Βαλιώτη και δεν κοιτάξαμε αν σήμερα τα περισσότερα έργα που θα εγκαινιαστούν θεμελιώθηκαν στις μέρες του…

«Είναι αλλοπρόσαλλος και ζει στον κόσμο του» είπαμε για τον Πέτρο Δούκα και δεν κοιτάμε να αξιοποιήσουμε το κεφάλαιο των δημοσίων σχέσεων που αναμφισβήτητα έχει…

Όλους τους πιο πάνω, οι Σπαρτιάτες τους ψηφίσαμε για το αξίωμα του δημάρχου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις δημάρχων τα τελευταία 30 χρόνια, κατά τη διάρκεια της θητείας τους όσοι τους ψηφίσαμε αμέσως τους αμφισβητήσαμε.

Αν η αμφισβήτηση ήταν αποτέλεσμα συνετής κριτικής, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι έχει το δικαίωμα να την κάνει κανείς. Ωστόσο όταν ένας δήμαρχος εκλέγεται θα πρέπει να κριθεί άμα τη λήξη της θητείας τους. Αυτό λέει η σύνεση. Εκτός και αν αποδεικνύεται πράκτορας ή απόλυτα ψεύτης ή κλέφτης.

Δουλειά των δημοσιογράφων είναι να ασκούν έλεγχο, από τον οποίο προκύπτει κριτική και στη συνέχεια να ενημερώνουν τους πολίτες ώστε την ώρα της επόμενης εκλογής να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα ως καλά ενημερωμένοι πολίτες.

Άρα έχει μεγάλη σημασία μια κοινωνία να έχει σωστούς και εργατικούς δημοσιογράφους. Είναι τόσο σημαντικό όσο σημαντικό είναι να αξίζει ο δήμαρχος την ψήφο του πολίτη.

Στη Σπάρτη όμως ποτέ δεν μας ικανοποίησε ο δήμαρχος. Πάντα κατηγορήθηκαν, δύσκολα ανανέωναν την θητεία τους (με εξαίρεση τον Ματάλα) και πάντα κρίνονταν αυστηρά και επιπόλαια πριν αποδώσουν τα έργα τους.

Για παράδειγμα ο Αργειτάκος δεν μπόρεσε να κεφαλοποιήσει εκλογικά έργα όπως το πάρκο Γουδέ, η Λεωνίδου, η Ροτόντα, κ.α. Ο Βαλιώτης επίσης δεν πρόλαβε να επικοινωνήσει την αγροτική οδοποιία, τα δίκτυα ύδρευσης, το Ξενία, το Open Mall, κ.α. Ομοίως και ο Πέτρος Δούκας δεν φαίνεται να μπορεί να πείσει ότι μια δημαρχία εκτός από το σκέλος των έργων έχει και το σκέλος της κοσμοπολίτικης στρατηγικής εξωστρέφειας που μπορεί να αποφέρει από επενδύσεις έως πλήθος επισκεπτών.

Φυσικά υπήρξαν και υποσχέσεις δημάρχων που δεν έγιναν πράξη. Υπήρξαν έργα που έπρεπε να έχουν γίνει. Υπήρξαν ευκαιρίες που χάθηκαν.

Ας αναλογιστούμε όμως το μερίδιο ευθύνης που έχει ο κάθε ένας.

Άλλο το μερίδιο του Δήμαρχου. Άλλο του αντιδήμαρχου. Άλλο το μερίδιο ευθύνης του δημοτικού συμβούλου. Άλλο του πολίτη.

Αν μάλιστα αναλύσουμε με ποια επιτελεία περιστοιχίζουμε κάθε φορά τον Δήμαρχο τότε μάλλον το μερίδιο ευθύνης του ψηφοφόρου είναι πολύ πιο βαρύ απ’ αυτό που νομίζουμε.

Υπάρχει ο πολίτης που μένει απ’ έξω, ψηφίζει και μετά κρίνει.

Υπάρχει ο πολίτης που μένει απ’ έξω, κρίνει και μετά ψηφίζει.

Υπάρχει ο πολίτης που δεν μένει απ’ έξω αλλά εκτίθεται σε εκλογές με αγάπη για τη Σπάρτη.

Υπάρχει ο πολίτης που δεν μένει απ’ έξω αλλά εκτίθεται σε εκλογές με αγάπη για τα πρόσωπα.

Όλοι οι παραπάνω – και πολλές υποκατηγορίες τους – έχουμε διαμορφώσει το κλίμα και τα δεδομένα των εκλογών και εν τέλει έχουμε διαμορφώσει την σύγχρονη Σπάρτη.

Ο κάθε ένας έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.

Ας κάνουμε πρώτα την αυτοκριτική μας και μετά την κριτική μας!

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις