Με ποια ευχή μπορεί κάποιος να σταθεί απέναντι στον παραλογισμό της πανδημίας. Μια σύγχρονη Βαβέλ όπου χιλιάδες μορφωμένοι, σπουδαγμένοι, πλούσιοι και ασφαλείς άνθρωποι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την απειλή.

Μια πρόβα τζενεράλε για το τι μας περιμένει έναντι κάθε εξωτερικής ή εμφύλιας απειλής…

Ενέσκηψε η πανδημία με την κωδική ονομασία Covid-19 και επέφερε τόσα δεινά, τόσες απαγορεύσεις και τόση ανασφάλεια όσα κανένας πόλεμος, καμία απειλή, κανένα ανεξήγητο φαινόμενο, στη ιστορία του πλανήτη.

Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι η συνείδηση, η αυτοπεποίθηση, η ωρίμανση και η αντίληψη του μέσου ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ευάλωτα, αδύναμα, ετερόφωτα και ελεγχόμενα «ιδανικά».

Έτσι, ένας βουδιστής άφησε την απομόνωσή του, ένας μουσουλμάνος προσκύνησε τον Π.Ο.Υ. ένας ορθόδοξος χριστιανός ξέχασε το θαύμα, ένας καθολικός αντικαθιστά τον αλάνθαστο με τον ερευνητή, στη ζωή του.

Λαοί που μάτωσαν για μια όρθια σημαία στα σύνορά τους ξέχασαν με μιας τα όριά τους. Χώρες που έχουν προίκα από Φύση και Θεό για να ευημερούν, σέρνονται στους νεκροθαλάμους και τους διαδρόμους. Γλώσσες και χαρίσματα για να επικοινωνούμε το καλό, έγιναν δίαυλοι τρόμου.

Η ανθρωπότητα αντικαθιστά, σε χρόνο που αλλάζει κανάλι, πρόσωπα, ηγέτες, αρχές και αξίες. Με κριτήριο - δυστυχώς και πρότυπο - αυτό που υπόσχεται την επιβίωση, κάποιων, των πολλών αν θέλετε, έναντι των ολίγων ανυπάκουων ή άτυχων, πορεύεται...

Πόσο τραγικοί, κατά την αρχαιοελληνική αντίληψη, είμαστε. Άνθρωποι που χθες προσευχόμασταν να είναι καλά ο στρατιώτης, ο πυροσβέστης, ο νοσοκόμος, σήμερα βλέπουμε, ακούμε κι αισθανόμαστε μόνο όσο μας αφήνει το φίμωτρο της ζωής. «Να ζήσω εγώ, να επιβιώσει η οικογένεια, να σώσω τη δουλειά μου…»

Μυρίζουμε μόνο τα χνώτα μας, το χαμόγελο δεν υπάρχει και όταν μας ξεφύγει δεν φαίνεται. Η αγκαλιά περιπαίζει και τους δυό μας αφού νομίζαμε χρόνια τώρα ότι ήταν επίτευγμα του ενός. Η χειραψία έγινε βουβή και κρύα επαφή ρίγους και φόβου. Θέλουμε την επαφή αλλά… μεταλλασσόμαστε.

Τόσοι ειδικοί, καθηγητές, ερευνητές, φωτισμένοι, αφιερωμένοι, εκλεγμένοι, προορισμένοι, άνθρωποι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό που προέκυψε. Πως προέκυψε; Ποιος γνωρίζει άραγε; Δεν μπορούν πλέον να κάνουν και πολλά σε ότι αφορά τη λογική μας, ούτε για το κορμί μας και μας καθησυχάζουν γιατί λένε κάθε 50 χρόνια κάτι τέτοιο προκύπτει…

Φαίνεται, όταν δεν υπάρχει πόλεμος στρατών και λαών, θα πρέπει να αραιώνουμε και να συμμορφωνόμαστε με μια πανδημία. Φαίνεται ότι, ο μέγας φόβος, η ύψιστη απειλή, ο αόρατος κίνδυνος, πρέπει να μας «ενώσει» όλους κάτω από μια αδιόρατη και μέχρι σήμερα αναποτελεσματική, για μας, δύναμη. Λευκοί, μαύροι, μελαμψοί, χλωμοί, δυτικοί, ανατολίτες, βόρειοι, νότιοι, φτωχοί, πλούσιοι, καπιταλιστές και κομμουνιστές, ένας λαός. Χωρίς ανούσια σύνορα, χωρίς εθνικές διεκδικήσεις, χωρίς ιδιαιτερότητες, συγκριτικά πλεονεκτήματα ή ιδιαίτερες αδυναμίες. Χωρίς ταυτότητα. Όλοι πολίτες ενός πλανήτη - που ήδη έχει υποθηκευτεί από θερμούς και ψυχρούς πολέμους, από καταναλωτικά θηρία - να μοιραζόμαστε τη δυστυχία, την ανασφάλεια, την απόγνωση και να δεχόμαστε τελικά την μοίρα.

Σε αυτόν τον πλανήτη δεν μοιραστήκαμε ποτέ τη χαρά και την ευτυχία, τον πλούτο και την ευκαιρία.

Το 2022 φαίνεται να είμαστε καταδικασμένοι να μοιραστούμε τον πόνο και την ατυχία, της εποχής μας, μήπως και γίνει μισό αυτό που μας είπαν και έπεισαν ότι είναι αναπόφευκτο και μοιραίο.

Στο εξής ο στοχασμός, αν σιγοκαίει ακόμα, ίσως διασώσει ότι έχει απομείνει για να γίνει πηγή αυθεντικού ανθρωπισμού.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις