Ήδη βλέπουμε να διασταυρώνουν τα ξίφη και τα στίφη τους οι υποψήφιοι σε Εθνικές, Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές.

Εκ του αποτελέσματος, από τη θέση δηλαδή στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, η Πελοπόννησος και ο δήμος καθενός μας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι, όλοι, όσοι αναδεικνύονται στα κοινά δεν είναι και τα «καλύτερα παιδιά». Η πλειοψηφία των αιρετών έχει καλές προθέσεις και κάποιοι έχουν και ικανότητες. Όμως υπάρχει και μια μειοψηφία, αριθμητική, που όχι μόνον δεν έχει ικανότητες αλλά έχει και κακές προθέσεις. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το μηδενικό αποτέλεσμα ή τη ζημιά που έχουν υποστεί θεσμοί, φορείς και κοινωνία;

Τι βλέπουμε (όχι πως δεν το ξέραμε) αυτές τις ημέρες; Οι τσάντες με τα εκατομμύρια ευρώ πάνε κι έρχονται είτε σε ΝΔ, είτε σε ΠΑΣΟΚ, είτε σε ΣΥΡΙΖΑ.

Τι ακούμε αυτές τις ημέρες; Ότι υπάρχουν πολιτικοί που ενώ έχουν γνώμη δεν έχουν το θάρρος να την εκφράσουν αλλά και πολιτικοί που ενώ διαθέτουν θάρρος (μάλλον θράσος λέγεται αυτό) δεν έχουν γνώμη…

Τι καταλαβαίνουμε με τον χειρότερο τρόπο; Ότι η Ιστορία κλείνει κύκλους, δηλαδή επαναλαμβάνεται, χωρίς όμως να έχει διδάξει τα θύματα της να γίνουν πιο έξυπνα και τους θύτες της να γίνουν πιο ήπιοι. «Δέσαμε την παρθενιά της με ράμματα» που έγραψε και ο ποιητής… Θύμα ο λαός, εκείνα τα νούμερα πολιτών που τελικά δεν έχουν ονοματεπώνυμο. Θύτες οι ολίγοι πάντα, όσοι αποφασίζουν εγκαίρως να δεθούν στα άρματα των κομμάτων.

Κι όπως έλεγαν κάποτε οι αλήστου μνήμης Πασόκοι, άλλο είναι να είσαι θυρωρός σε συνοικιακή πολυκατοικία του Κολωνού και άλλο του Κολωνακίου. Στην δεύτερη περίπτωση μπορεί να γίνεις και υπουργός κάποτε…

Αυτά. Λοιπόν, δεν άλλαξαν. Η ελπίδα είναι αυτή που τρέφει το Σύστημα ώστε να έχει πάντα κάποιους που προσπαθούν (γι’ αυτό που νομίζουν προκοπή), αλλά τελικά δεν τα καταφέρνουν και κάποιους που απαγορεύουν ακόμα και την αναπνοή μας και οι οποίοι δεν πέφτουν ποτέ. Απλώς εναλλάσσονται στην εξουσία, στου Μαξίμου το αρχοντικό, στα πολιτικά παγκάρια.

Αν λοιπόν έχετε να συμβουλέψετε έναν νέο για τη ζωή του δείξτε του και τους δύο δρόμους. Υπάρχει ο δρόμος του αγώνα, της αυτάρκειας, ενδεχομένως της φτώχειας και της μοναξιάς πολλές φορές. Υπάρχει και ο δρόμος της διαπλοκής (γιατί διαπλοκή είναι να κομματίζεται ένας νέος με σκοπό την προσωπική του ανέλιξη και όχι την προκοπή του λαού). Αν τον πρώτο δρόμο τον ακολουθήσουμε όλοι ίσως και να πετύχουμε. Αλλά συνήθως ξεκινάμε πολλοί και καταλήγουμε λίγοι. Οι άλλοι χάνονται ή φτιάχνονται στα κράσπεδα του δεύτερου δρόμου.

Η χώρα και η κοινωνία δεν κινδυνεύει ούτε από τους σημερινούς «αντάρτες» ούτε από τα «κορώνια» τους Έθνους. Ξέρω πολλούς «βασιλείς» που έχουν προδικάσει την πολιτική μας κληρονομιά στην Ελλάδα και άλλους τόσους επαναστάτες της Εκάλης. Ο κίνδυνος, λοιπόν, πηγάζει και διαχέεται με τρόπο και συστηματικά από κραταιά κέντρα εξουσίας, που δεν δίνουν και δεν πληρώνουν φυσικά ποτέ λογαριασμό. Θυμίζω ότι τα κόμματα ενώ χρωστούν εκατομμύρια «σώζουν» κάθε 4 χρόνια την Ελλάδα… Ο κίνδυνος αυτός με τη βοήθεια των κομματικών εγκάθετων και των ξεπουλημένων δημοσιογράφων αλλά και των επίορκων δημόσιων λειτουργών μετατρέπεται σε φόβο που σκεπάζει την κοινωνία. Και την σκεπάζει ο φόβος γιατί ποτέ της δεν αναζήτησε τον άλλο δρόμο. Τον δρόμο που είναι ασύμβατος με τις λεωφόρους του συστήματος. Ακόμα και όταν ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο, δεν κοιτά μπροστά, αλλά κοιτά απέναντι τον άλλο… Γιατί δεν έχει διαχωρίσει τι είναι πρόοδος, προκοπή, ανάπτυξη, εξέλιξη, επιτυχία. Δεν είναι όλα ένα και το ίδιο…

Έτσι μοιραία όταν η κοινωνία ακούει για βαλίτσες με εκατομμύρια ευρώ στα χέρια του Πέτρου Δούκα, της Εύας Καϊλή, του Νίκου Παππά (ακούει, γράφω, όχι βλέπει…) το πρώτο που σκέπτεται δεν είναι το γιατί αλλά το πως… τα κατάφεραν.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις