Η αριστερά χάνει το πλεονέκτημα

Ανέκαθεν η αριστερά και αργότερα οι σοσιαλιστές στην Ελλάδα έθεταν (έβαζαν) τις μεγάλες αλλαγές στο τραπέζι και εμμέσως πλην σαφώς διαμόρφωναν την πολιτική ατζέντα στην Ελλάδα.

Τα τελευταία χρόνια η μετάλλαξη του πολιτικού στοχασμού και της ιδεολογικής αναζήτησης έχει επιφέρει σημαντικές δομικές αλλοιώσεις τόσο στα μανιφέστα όσο και στην μεθοδολογία των κινημάτων, των κομμάτων και των παρατάξεων.

Θα πει κάποιος η πολιτική εξελίσσεται όπως η ζωή. Ναι. Αλλά ακολουθεί ή προηγείται;

Μονόδρομοι στην επικοινωνία και στην έκφραση, στην προβολή και στον δημόσιο λόγο έχουν εκμηδενίσει την διαφορετικότητα, την αντίθεση και την ασυμβατότητα που εκ γενετής είχαν οι πολιτικές δυνάμεις στη χώρα. Έτσι αναζητούμε την διαφορετικότητα αλλού…

Ο εφιάλτης του εμφυλίου, ο επαγγελματισμός στην πολιτική, η επικράτηση της οικονομίας (είτε ανθηρή είτε πενιχρή) έχουν στερήσει στα πρόσωπα που εκπροσωπούν την πολιτική το σφρίγος, το σθένος, το όραμα.

Τώρα γιατί και πως εκπροσωπούν αυτά τα πρόσωπα την πολιτική είναι κι αυτό σημείο προβληματισμού, όχι τόσο για τα πρόσωπα όσο για τις διαδικασίες.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι οι πολιτικοί κινούνται μέσα σε κοινό πλαίσιο που καθορίζει τη γλώσσα του πνεύματος αλλά και του σώματος. Σπάνια θα συναντήσεις γόνιμο χώρο, δεν υπάρχουν πλέον οι άνθρωποι που αυθεντικά πολιτικολογούν και εξαφανίζονται εκείνοι που είχαν τρόπο ζωής την ιδεολογία τους. Τρόπος ζωής δεν είναι μόνον οι προτιμήσεις και επιλογές σου αλλά και η δυνατότητά σου να συμμετέχεις στην κοινωνική ζωή προσφέροντας.

Έτσι με τεχνικές που σοκάρουν, που αιφνιδιάζουν, που είναι προσχηματικές ομολογίες πολιτικές πτώχευσης, ακόμα και η αριστερά πορεύεται σε δρόμους παραχωρησιούχων.

Λησμονούν ή αγνοούν οι νεότεροι στην Ελλάδα ότι όταν διέπρεψε η δεξιά είχε προηγουμένως μεγαλουργήσει η αριστερά και όταν επικράτησε ο σοσιαλισμός είναι προηγηθεί η λαϊκή δεξιά. Η ικανότητα και ποιότητα του ενός δημιουργούσε τα αυτά και στον άλλο και το αντίστροφο.

Σήμερα θεωρείται ριζοσπαστικό και βαθιά επαναστατικό να μπορείς να προσκαλείς δημόσια τον σύντροφό σου στο πλευρό σου για μια live εξομολόγηση κι ευχαριστία. Αυτό είναι και δεν αλλάζει. Απλά η συνταγή θέλει ακόμα, μια μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα, τον μπαμπά και την μαμά να συμφωνούν, μια πρέζα συμπόνιας για τη Θεσσαλία, μια προειδοποίηση στον τύπο να είναι κάτω από το κράσπεδο και η πολιτική ζωή της χώρας πορεύεται… Ισοδύναμο θα πει κανείς με ότι συμβαίνει στην δεξιά… Ανάλογο της εποχής.

Ποιάς εποχής; Αυτής που το ελληνόπουλο δεν μπορεί να σπουδάσει;. Που η γυναίκα ακόμα έχει αβάσταχτους ρόλους; Που ο συνταξιούχος είναι μελλοθάνατος; Που ο νέος προκόβει συμβιβαζόμενος μόνον μέσα από σωλήνες κομμάτων, μεταπτυχιακών και ξενιτεμών;

Αυτός που έγνεψε στη Βάσω να κατέβει δίπλα του στο αεροπλάνο είχε προηγουμένως ανατρέψει πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες… Ναι, απέξω ήρθε και αυτός όπως και ο εθνάρχης… Είχαν και αυτοί, όπως και άλλοι σήμερα «όλο το πακέτο». Αντιμετώπιζαν όμως τον κόσμο πολιτικά και όχι την πολιτική κοσμικά. Ηγέτες της αριστεράς, δικαιωμένοι μετά θάνατον, πολιτικολογούσαν και έγραφαν ιστορία ελληνικής κοπής και όχι ξενόφερτης.

Η πολιτική (πρέπει να) διαμορφώνει τους ρόλους των εξουσιών στην Ελλάδα (όσο επιτρέπει ο ξένος παράγοντας). Ο ηγέτης την πολιτική την πιάνει από τα κέρατα και όχι από την ουρά. Για να έχει το πλεονέκτημα...