ΣΠΑΡΤΗ. Είκοσι πέντε διηγήματα του Δημήτρη Πετσετίδη έρχονται να προστεθούν με αυτό το βιβλίο στα 115 που είχε έως τώρα συμπεριλάβει σε οκτώ συλλογές. Προέρχονται πάλι από την ιστορία, σε μια δύσκολη έως φοβερή εποχή, από τα πρώτα βιώματα και την ενηλικίωσή του.

Η αφηγηματική τέχνη του Πετσετίδη κάνει την ανάμνηση να διατηρεί τη φρεσκάδα του βιώματος μαζί με την πατίνα της νοσταλγίας.

Πραγματισμός και αθωότητα, πεζότητα και φαντασία, ανέκδοτο και ψυχισμός, παράδοση και ανατροπή είναι κάποια από τα αντιθετικά γνωρίσματά της.

Κάποιες από τις ιστορίες αυτές μοιάζουν να ανατρέπουν την ηλικιακή τάξη της αφήγησης: ένα παιδί επιστρέφει στον ενήλικο αφηγητή τα παραμύθια του διορθωμένα.

Πετσετίδης, ένας, μέγας, μοναδικός…
Λες και ακούει την φυλακισμένη μνήμη καθενός μας, που φωνάζει βουβά…
Λες και είδε το βίωμα μας όταν αυτό γλιστρούσε, στο σκοτάδι της λήθης…
Λες και ζήσαμε σφιχτά μαζί ότι φοβίζει, ότι κρύβει, ότι σκιάζει…
Λες και μαζί, μας έπνιξε η ηδονή της αναγνώρισης του αυθεντικού…
Λες και τον προίκισε ο Θεός να συγχωρεί των παθών μας το κακό…
Λες και τον όρισε η κοινωνία να διασώζει ότι δεν εξομολογείται…

Ο Δημήτρης Πετσετίδης δίδει, αποδίδει, προσδίδει:
στον τόπο, βάθος σκηνικού
στην κοινωνία, ήθος προσώπου
στην ιστορία, άλλοθι συγνώμης
στην γραφή, δύναμη αναμέτρησης

Τον ευχαριστούμε και πάλι,
που δεν αλλάζει αλλά ζει, αυθεντικά,
που δεν διστάζει αλλά τάζει, αληθινά,
που δεν κραυγάζει αλλά κράζει, ειλικρινά.