Ο παλαιός εαυτός του

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* / tovima.gr

Οσο και να λες ότι δεν θα ξαναγράψω για το ζήτημα, όσο και να θεωρείς ότι όλα έχουν λεχθεί, έρχεται η πραγματικότητα και σαν πειρασμός σού δεσμεύει προσωρινά την προσοχή. Η περίπτωσή του πρέπει να διδάσκεται ως κεφάλαιο ξεχωριστό στο μάθημα πολιτικής επιστήμης, με συνοδευτικές παραπομπές μεγάλης χρησιμότητας για την ανθρωπολογία, την ψυχολογία και το μέτωπο της ψυχανάλυσης.

Για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης η επανάληψη. Και τις καθημερινές περιπέτειές του, την περιορισμένη απήχηση, τη δυσκολία ανάκτησης της εμπιστοσύνης σε αυτό που είναι και που στερεοτυπικά επιχειρεί να πείσει ότι εκφράζει. Και ενώ έχει περάσει αρκετός χρόνος από τις εκλογές και πολλά μεσολάβησαν – ως και εκλογή νέου προέδρου –, το συγκεκριμένο κόμμα είναι δέσμιο του παλαιού εαυτού του. Καθετί που κάνει, καθετί που επιχειρεί, καθετί που συμβαίνει και το εμπλέκει, μηχανικά, σαν μοιραία κατάληξη, το φέρνει σε συνάντηση με τον κυβερνητικό εαυτό του, με αυτό που υπήρξε ως εξουσία και έγινε κατανοητό, απέναντι στις ιδεολογικές αυτοκατασκευές, ως πράξη.

Τι εμπλοκή! Να είσαι δέσμιος της προηγούμενης επιτυχίας σου, να έχεις αφήσει πίσω με τις πράξεις σου το μέτρο της σύγκρισης του μέλλοντός σου, να μην μπορείς να κάνεις βήμα. Αυτό που προϋπήρξε υπονομεύει αυτό που υπόσχεσαι. Το αδιέξοδο είναι πλήρες. Και η πιο επεξεργασμένη επικοινωνία ή υψηλή δεξιότητα δεν μπορεί να θεραπεύσει το ρήγμα των θεμελίων. Πρόσωπα, λόγος, ύφος, επιλογές μιλάνε για αυτό που βρίσκεται σε συνέχεια, για αυτό που παραμένει πιστό αντίγραφο του παλαιού εαυτού του, ασθμαίνουσα πολιτική προέκταση μιας υπόθεσης που έχει στη συνείδηση των ανθρώπων εξαντληθεί.

Τα κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία και έχουν διαχειριστεί δύσκολες και οριακές στιγμές του συλλογικού βίου, δεν είναι οι – όσο καλοπροαίρετες και αν φαίνονται – διακηρύξεις τους. Τα κόμματα αυτής της εμπειρίας είναι παράσταση στη συνείδηση, καταγραφή χαραγμένη στην πέτρα, υπόκωφο και διαρκές μήνυμα στην καθημερινή ζωή. Η συνθήκη αυτή είναι απαράγραπτη. Και όπως προέκυψαν οι εκλογικοί συσχετισμοί μέσα στην κρίση – αντοχή της συντηρητικής παράταξης και δραματική υποχώρηση της Κεντροαριστεράς – η συνθήκη αυτή τροφοδοτεί την αντοχή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων με ισχυρό, πολύ ισχυρό το ενδεχόμενο της διάρκειάς του.

Ισχύει για άτομα, ισχύει για κόμματα. Κάθε νέα αφετηρία, για να είναι αυθεντική και όχι προσχηματική, προϋποθέτει την απάρνηση του παλαιού εαυτού. Αν δεν απαρνηθείς τον Σαούλ δεν θα γίνεις Παύλος.

(*)Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.