Το αιματηρό πραξικόπημα

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Κάθε Απρίλη, η μνήμη επαναφέρει τη σκοτεινή περίοδο της κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών από μια στρατιωτική χούντα, η οποία με το πρόσχημα της πολιτικής αναρχίας έστρεψε τα όπλα κατά των εσωτερικών «εχθρών» αρπάζοντας την εξουσία και εγκαθιδρύοντας ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Τα στρατιωτικά ανδρείκελα που ήταν διατεταγμένα να προασπίζουν τα σύνορα της χώρας και τον Ελληνικό λαό στηρίχθηκαν από την Αμερικανική CIA και αποδείχθηκαν φορείς αλλότριων συμφερόντων. (Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον ζήτησε συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό για την υποστήριξη των συνταγματαρχών, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα το 1999.) Επαναφέρει και τα φοιτητικά μας χρόνια, όπου οι ασφαλίτες και όχι μόνο, χαφιέδες με πολιτικά, σε διατεταγμένη υπηρεσία στις αίθουσες διδασκαλίας των Πανεπιστημίων, στα κυλικεία, ακόμη και στα εστιατόρια παρακολουθούσαν τις κινήσεις των σπουδαστών προκειμένου να καταδώσουν την όποια «παρεκτροπή».

Η 21η Απριλίου 1967 χαρακτηρίστηκε από τον Παπαδόπουλο ως «αναίμακτη επανάστασις», όμως στην πραγματικότητα ήταν ένα αιματηρό πραξικόπημα. Αν και οι αυτουργοί του προσπάθησαν να εξαφανίσουν τα ίχνη των νεκρών, και σε πολλές περιπτώσεις το κατάφεραν, πληροφορίες και δημοσιεύματα μετά τη Μεταπολίτευση αποδεικνύουν την αλήθεια. Τα ονόματα 88 «νεκρών της χούντας» εκφωνούνται στο «προσκλητήριο νεκρών» κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. (Σε βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα καταγράφονται 247 περιπτώσεις θανάτων, που σχετίζονται με το καθεστώς.)

Ενδεικτικά γίνεται αναφορά σε επώνυμους νεκρούς, οι οποίοι υπήρξαν θύματα την περίοδο της δικτατορίας.

Ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής πυροβολήθηκε ανήμερα του πραξικοπήματος από στρατιωτικό απόσπασμα.

Η 24χρονη Μαρία Καλαβρού πυροβολήθηκε το ίδιο απόγευμα από διερχόμενο άρμα.

Ο 46χρονος Παναγιώτης Ελής πυροβολήθηκε από τον ίλαρχο Κώτσαρη σχεδόν εξ επαφής στις 25 του ίδιου μήνα στο αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ιπποδρόμου, στο Φάληρο.

Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς, δικηγόρος, δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδας σκοτώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες τον Μάη του 1967.

Ο Γιάννης Χαλκίδης στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1967 στη Θεσσαλονίκη από τον ασφαλίτη χωροφύλακα Λεπενιώτη.

Ο 21χρονος σμηνίτης Βαγγέλης Βασιλάκος σκοτώθηκε την 13η/12/1967 κατά την κατάληψη του αεροδρομίου της Ελευσίνας από τους αλεξιπτωτιστές.

Ο έφεδρος λοχίας των τεθωρακισμένων Δημήτρης Ρόζος σκοτώθηκε την 13η/12/1967 από πυρά υπερασπιστών του αεροδρομίου της Τανάγρας.

Ο 22χρονος κληρωτός ασυρματιστής Σωτήρης Κοτρωνιάς και ο μόνιμος λοχίας των θωρακισμένων Χρήστος Μπουρνάκας σκοτώθηκαν τη νύχτα της 13ης-14ης/12/1967 λίγο έξω από την Κομοτηνή. Οι θάνατοι αυτοί θεωρήθηκαν τότε κρατικό μυστικό και τα πτώματα παραδόθηκαν στις οικογένειες σε σφραγισμένα φέρετρα με τις προειδοποιήσεις να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό.

Ο Γιώργος Τσαρουχάς βουλευτής της ΕΔΑ δολοφονήθηκε τον Μάη του 1968 κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων μετά τη σύλληψή του από την χούντα.

Ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος διδάκτωρ του Γεωπονικού Πανεπιστημίου, προοδευτικό πνεύμα της εποχής αρνήθηκε να παρευρεθεί σε γιορτή του Πανεπιστημίου, συνελήφθη στις 25 Μαρτίου 1969 και ανακρινόταν επί πολλές ώρες συνεχώς. Αυτοκτόνησε μετά από 4 μέρες αφήνοντας σημείωμα που έγραφε: «Καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος παρά να ζής γονατιστός».

Ο Μητροπολίτης Γερμανίας Ιάκωβος Τζαναβάρης σκοτώθηκε το 1971 σε προσχεδιασμένο τροχαίο από τη χούντα επειδή είχε αναπτύξει αντιδικτατορική δράση.

Ο 20χρονος Λάμπρος Τζιάνος φοιτητής της Φαρμακευτικής, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου βρέθηκε δολοφονημένος στο σπίτι του τον Δεκέμβρη του 1973.

Ο Γιάννης Καΐλης φοιτητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, που πήρε ενεργό μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και είχε γράψει «ΕΞΩ αι ΗΠΑ» και «ΕΞΩ το ΝΑΤΟ» στις κολόνες της κεντρικής πύλης του ιδρύματος, βρέθηκε νεκρός σε ένα οικόπεδο στα Εξάρχεια στις 22 Φεβρουαρίου 1974. Η επίσημη εκδοχή περί αυτοκτονίας δεν έπεισε κανέναν.

Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας «Το Βήμα» της 1ης Νοεμβρίου 1975 με τίτλο «Η 21η Απριλίου δεν ήταν “αναίμακτη”. Στρατιωτικοί νεκροί και τραυματίες» διαβάζουμε τα εξής: «Όπως αποκάλυψε χθες στη Βουλή ο υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Ε. Αβέρωφ, από τις 21 Απριλίου ως τις 8 Μαΐου 1967 σκοτώθηκαν επτά στρατιωτικοί και τραυματίστηκαν άλλοι δέκα, γιατί αντέδρασαν στα σχέδια των πραξικοπηματιών. Επίσης κατά τα γεγονότα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, σκοτώθηκαν τρεις και τραυματίστηκαν τέσσαρες άνδρες του Στρατού, ενώ στην Αεροπορία σκοτώθηκε ένας σμηνίτης που αντιστάθηκε σε εισβολή σε ένα αεροδρόμιο». Η συνεισφορά του Αβέρωφ ήταν η σταθεροποίηση του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος και η προσπάθειά του οι χουντικοί στρατιωτικοί να συμμορφωθούν με τη νέα δημοκρατική τάξη πραγμάτων. Όμως, μίλησε για «σταγονίδια» στο στράτευμα παρότι ο Καραμανλής στο υπουργικό συμβούλιο της 6ης/3/1975 είπε ότι «όλος ο στρατός ήταν χούντα».

Στις 30 Ιανουαρίου 1984 ιδρύθηκε η Εθνική Πολιτική Ένωσις (Ε.Π.ΕΝ.), με ιδρυτή και «πνευματικό» ηγέτη τον φυλακισμένο στον Κορυδαλλό αρχιχουντικό Γεώργιο Παπαδόπουλο και δηλωμένο αρχηγό της τον Χρύσανθο Δημητριάδη. Η νεολαία της Ε.Π.ΕΝ ιδρύθηκε τον ίδιο χρόνο με πρόεδρο τον Νίκο Μιχαλολιάκο, τον μετέπειτα αρχηγό της Χρυσής Αυγής, που ορίστηκε από τον Παπαδόπουλο και μετά την παραίτησή του το 1985 την αρχηγία ανέλαβε ο Μαυρουδής(Μάκης) Βορίδης μέχρι το 1994 που ίδρυσε το κόμμα Ελληνικό Μέτωπο, το οποίο διατήρησε μέχρι το 2005, όταν προσχώρησε στον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Το 2012 εντάχθηκε στη ΝΔ.