Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Η ζωή μας δεν είναι μια αστραπή («Μια αστραπή η ζωή μας …μα προλαβαίνουμε», Νίκος Καζαντζάκης), μια φωτοβολίδα που αυτόματα σβήνει και χάνεται με εκκωφαντικό κρότο. Είναι μια διαρκής, συνεχής προσπάθεια κατάκτησης του εαυτού μας, ανανέωσης και εμπλουτισμού της συνείδησής μας, για την επικοινωνία και συγκατοίκηση με τον φυσικό και πνευματικό κόσμο. Είναι μια αρκετά μεγάλη περίοδος για να προσδιορίσουμε, να διαμορφώσουμε και να θεμελιώσουμε έναν κόσμο προσιτό και κατανοητό, όπου όλοι θα έχουν ίσα δικαιώματα, που θα αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης και συγκρότησης. Είναι μια ζωντανή οριοθετημένη ύπαρξη, στο περίγραμμα της οποίας η καταπίεση, η εκμετάλλευση και η δουλεία, η βία και η βαρβαρότητα άνθισαν και κυριαρχούν ποτισμένες και λιπασμένες από το μακρύ χέρι του αντι-ανθρώπου.

Το κράτος, δημιούργημα των ισχυρών, υπηρέτης και λακές της οικονομικής ολιγαρχίας, υποστηρικτής των κοινωνικών ανισοτήτων έχει χαράξει τα όρια της ζωής και της υπο-ζωής. Αγκαλιά με το παρακράτος είναι ο ακαταμάχητος μηχανισμός που ο άνθρωπος έστησε, είτε με τη στήριξή του, είτε με την ανοχή του. Και όταν τα λαϊκά πτώματα ανασύρονται από τα συντρίμμια, με δική του ευθύνη, φοράει για λίγο τη μάσκα της συμπόνιας και της θλίψης, της απόλυτης υποκρισίας.

Το πένθος είναι καθημερινό και μόνιμο. Η επόμενη επιβεβαίωση είναι πολύ κοντά. Οι πραγματικές ευθύνες είναι σ’ εμάς τους ίδιους. Εμείς έχουμε παραδώσει τις σάρκες μας βορά στα ανθρωπόμορφα τέρατα και γι’ αυτό τους μοιάζουμε.

  • Δεν υπάρχει κράτος; Βεβαίως και υπάρχει. Αυτό είναι.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις