Δικέφαλη Πελοπόννησος
Αν δείξεις σε ένα μαθητή του Δημοτικού τον γεωφυσικό χάρτη της Πελοποννήσου θα καταλάβει αμέσως ότι πρόκειται για ένα τεχνητό νησί, μια ενιαία περιοχή που προφανώς έχει μοναδικά πλεονεκτήματα αφού βρέχεται από τρία πελάγη, έχει σμαραγδένιες παραλίες και χιονισμένες βουνοκορφές, μοναδική παραγωγή, βαθιά παράδοση, ιστορία μοναδική και σχετική ομοιογένεια στον πληθυσμό της.
Όταν ο μαθητής αυτός φτάσει στο Γυμνάσιο και δει τον πολιτικό χάρτη της Πελοποννήσου θα δει ότι διαιρείται σε δύο Περιφέρειες και σε 7 νομούς. Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στον μαθητή γιατί ήταν και παραμένει αναγκαία η διαίρεση της Πελοποννήσου σε δύο Περιφέρειες. Ο κατακερματισμός αυτός μόνον μειονέκτημα αποτελεί για την ταυτότητα της Πελοποννήσου.
Ένα παράδειγμα: Πως θα διαμορφώσει η Περιφέρεια Πελοποννήσου (Μεσσηνία, Λακωνία, Αρκαδία, Αργολίδα, Κορινθία) την Τουριστική και Πολιτιστική της ταυτότητα αφήνοντας έξω την Αχαϊα και της Ηλεία. Δηλαδή μια Πελοπόννησος που δεν αναφέρεται στην Ολυμπία και μια Πελοπόννησος με γυρισμένη την πλάτη στο Λιμάνι της Πάτρας, στο Λιμάνι του Κατάκολου, στη γέφυρα Ρίου - Αντίριου.
Μήπως έχει έρθει η ώρα να εξετάσουν οι ορθολογιστές της χώρας τη διαμόρφωση μιας και μόνον Περιφέρεια στην Πελοπόννησο; Τι πιο φυσικό, τι πιο πρακτικό, τι πιο σωστό, τι πιο συμφέρον;
Αν τίθενται θέματα έδρας μπορεί κάλλιστα η διοικητική έδρα να είναι η Πάτρα και η Ιστορική έδρα η Τρίπολη. Αν τίθεται θέμα «βαγονιών» ας είναι κάποιοι νομοί για τουριστική, κάποιοι για πολιτιστική και κάποιοι για αγροτική πρωτοπορία και καινοτομία. Οι πόροι για την ανάκαμψη της Πελοποννήσου θα έπρεπε να διαμορφώνουν τέτοιες προϋποθέσεις.
Ας αφήσουμε πίσω τις εποχές που για ένα κομματικό γινάτι ή μια εκλογική αδυναμία κομματιάζαμε την Ελλάδα.
Η Πελοπόννησος είναι μια, ενιαία, αυτάρκης και ικανή να γίνει άρμα προόδου και ανάπτυξης για όλη τη χώρα και πρωτίστως για τους πολίτες της. Όχι όμως με δύο κεφαλές….