Φαίνεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης λειτουργεί περισσότερο ως ένοικος του Μαξίμου παρά πρόεδρος μιας μεγάλης Παράταξης, της Δεξιάς. Δηλαδή δείχνει να μην μπορεί να σηκώσει το βάρος της μεγάλης αυτής Παράταξης που πάντα είχε φωνές με ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ευκολία με την οποία διαγράφει στελέχη που είναι συνυφασμένα με την ιστορία του κόμματος και της Παράταξης, από τότε που ο ίδιος έπαιζε στον κήπο του Μαξίμου και τα πεζοδρόμια της Ρηγίλλης.

Ένα κόμμα δεν γίνεται σύγχρονο και αρεστό όταν καταργείς το παλιό ή το διαφοροποιημένο. Όταν σβήνεις τα ίχνη του. Σύγχρονο είναι το κόμμα που έχει τέτοιο αφήγημα, πολιτικό πρόγραμμα και ιδεολογικό στίγμα που μπορεί να υπερκεράσει τα επιμέρους, να κεράσει με το όραμά του τους πάντες και να εκφράσει στο τέλος τη δύναμη της σύνθεσης και της υπέρβασης που είναι ακατανίκητη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πολιτικά, έχει ασθενικό θώρακα. Έχει φοβισμένα μάτια. Δείχνει αμήχανα χέρια. Σκιάζεται τον ίσκιο του όταν είναι μόνος. Χρησιμοποιεί έτσι την «διαγραφή» ως νυστέρι αποκοπής για ό,τι διαφέρει, για ό,τι ενοχλεί, για ό,τι προβληματίζει, για ό,τι τελικά σκέπτεται διαφορετικά. Μπογδάνος, Δούκας, Κύρτσος

Δεν κατάλαβε ή (το χειρότερο) δεν παραδέχεται ότι ανήλθε σε ένα κόμμα για να συμβάλει και όχι για να το ανατρέψει. Βρίσκεται στα δεξιά του τόξου αλλά φαίνεται να ζηλεύει τους αριστερόχειρες. Οι αριστεροί όμως σπάνια διαγράφουν. Συνήθως διαφωνούν, κι έντονα, αλλά τελικά συνυπάρχουν και κυβερνούν ή συγκυβερνούν, ακόμα και με δεξιά πατερίστα.

Όταν διαγράφεις στελέχη που έχουν άποψη και την εκφράζουν, το κάνεις είτε για να τιμωρήσεις το θάρρος (ή και το θράσος ενίοτε) είτε για να προειδοποιήσεις όλους τους άλλους να μην τολμήσουν να εκφράσουν άποψη που δεν ταυτίζεται με του προέδρου. Όμως όταν οι διαγραφές δεν είναι δίκαιες, δεν είναι ώριμες, δεν είναι επωφελείς, τότε είναι ελιγμός για να ξεφύγεις από τα δύσκολα. Αυτό που έχεις καταφέρει τότε, στη μεγάλη χύτρα της Δεξιάς, είναι να κλείσεις την βαλβίδα ασφαλείας και να προετοιμάσεις την έκρηξη, με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα. Όταν δε, κάθε κοινωνία παρακολουθεί από κοντά όχι μόνο τη φυγομαχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όποτε ανοίγουν θέματα οι μετέπειτα διαγραφέντες, αλλά και τις άτυπες διαγραφές (για παράδειγμα στη Λακωνία «διέγραψε» την Πατριανάκου με ένα υποκατάστατο θλιβερό…) τότε ο Πρόεδρος Κόμματος και Κυβέρνησης όχι μόνον δεν «σβήνει» τον κίνδυνο αλλά μικραίνει την Παράταξη, στενεύει τον ζωτικό της χώρο, αφαιρεί δύναμη και δυναμική και την μετατρέπει σε μια προσωπική του υπόθεση που το μόνο που της λείπει είναι η οικογενειακή επωνυμία. Και να το κάνει αυτό με την Κυβέρνησή του σε κάποιον βαθμό είναι αναμενόμενο. Μπορεί να παύει τους υπουργούς του. Θα κριθεί. Στην Παράταξη όμως δεν μπορεί να ανοίγει πληγές. Αυτή δεν υπόκειται στον Πρόεδρο της Κυβέρνησης… αλλά στον Πρόεδρό της.

Όταν κάποια στιγμή θα αποχωρήσει, η ζημιά που θα έχει προξενήσει στην Παράταξη θα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που ο ίδιος θα έχει υποστεί από τις επιλογές του. Ανεπανόρθωτη για ένα κόμμα εξουσίας, ιστορική για μια Παράταξη της Δεξιάς, μοιραία για μια γενιά πολιτικών που έχουν ήδη εισέλθει σε μια δίνη εσωστρέφειας, υποταγής και δογματισμού. Γιατί ο δειλιασμένος βουλευτής, ο άνευρος πολιτευτής, ο υπηρεσιακός υπουργός είναι βασικές αιτίες αποδυνάμωσης και ήττας.

Φαίνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προτιμά μια συγκυβέρνηση με την Αριστερά, όπου δεν θα υπάρχει κανένας λόγος απολογίας του και άγχος επιτυχίας, παρά μια Κυβέρνηση της ευρύτατης Δεξιάς. Κόντρα ρόλος σε αυτόν που είχαν οραματιστεί οι Νεοδημοκράτες και δεξιοί ώστε να μην ζήσουν το «Δεύτερη φορά Αριστερά»

Κάθε βουλευτής και κάθε στέλεχος του κόμματος της ΝΔ, στην ονομαστική εορτή του, δεν αποκλείεται να λάβει ως δώρο μια γομολάστιχα που πάνω θα γράφει «Κυριάκος». Για να μην ξεχνά κανείς σε αυτό το κόμμα ότι πάνω και από τους ανθρώπους, τις ιδέες, τον στοχασμό, την εξέλιξη, τη δράση, την άποψη, την δημοκρατία, τη γραφή και την υπογραφή είναι ο Πρόεδρος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Επιβεβαιώνεται έτσι ο αντιπολιτευόμενος λόγος που χαρακτήρισε την Ελληνική Κυβέρνηση και τη Ν.Δ. «Μητσοτάκης α.ε.».

Γιατί γίνεται συνειδητά, είναι πολιτική απόφαση, είναι επιλογή, είναι στυλ. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε με έναν Πρόεδρο που κοιτά μόνον μπροστά… Πρόεδρο όμως σε μια Παράταξη που πάντα (μπορεί, θέλει, πρέπει, να) κοιτά και πίσω.

Μια παράταξη που ακόμα και αυτούς που την πλήγωσαν θανάσιμα, την εγκατέλειψαν σε μια νύκτα, την απείλησαν, όχι μόνον δεν τους τιμώρησε αλλά τους δέχθηκε πίσω, τους αναγνώρισε και τους ανέδειξε σε κορυφαία στελέχη, αντιπροέδρους, προέδρους, πρωθυπουργούς. Ο Σαμαράς, ο Αβραμόπουλος, η Μπακογιάννη, ο Μάνος όχι μόνο διαφοροποιήθηκαν αλλά έφτιαξαν άλλα κόμματα. Αν υπάρχει ένας αμίμητος υβριστής και λυσσαλέος κατήγορος του Κυριάκου Μητσοτάκη και της οικογένειάς του, αυτός είναι ο Άδωνης Γεωργιάδης. Αντιπρόεδρος του κόμματος επί προεδρίας Κυριάκου Μητσοτάκη και υπερυπουργός της Κυβέρνησης επί Πρωθυπουργίας Μητσοτάκη. Εδώ τι έγινε; Που πήγε ο αξιακός κώδικας; Μάλλον ήταν αρκετή η μετάνοια του υβριστή. Άρα η υποταγή είναι το ζητούμενο ή η πίστη σε αρχές και αξίες;

Φαίνεται λοιπόν, ότι η ενσυναίσθηση που κάποιοι αναζητούν από τους διαγραμμένους, ο χαρακτηρισμός «μαυρογιαλούρος» και «απαράδεκτος», «κυνικός» κ.λ.π. δεν πηγάζουν από την αγωνία για το καλό του κόμματος. Γιατί είναι το κόμμα που έχει σήμερα ηγετίσκους όσους κάποτε το πολέμησαν με λύσσα. Πηγάζουν οι χαρακτηρισμοί από το άγχος που έχει πάντα η θέση ενός «Αυτοκράτορα» ή ενός Διευθύνοντος Συμβούλου ανώνυμης εταιρείας.

Μιλά σήμερα το Μαξίμου για αξιακό και ιδεολογικό κώδικα και σύστημα της ΝΔ και για στελέχη που με τη στάση τους είτε παραπέμπουν σε εποχές διχασμού είτε εκθέτουν την κεντροδεξιά παράταξη. «Κοιτάζουμε μπροστά, άλλοι είναι εκείνοι που κοιτάζουν προς τα πίσω» αναφέρουν και λησμονούν ότι κάθε Παράταξη που θέλει να φλερτάρει με το κέντρο πρέπει προηγουμένως να έχει ασφαλές το δεξιό ή το αριστερό της, ανάλογα, πλευρό.

Ο μεγάλος ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να μηδενίζει - όχι να εξαφανίζει - τις εσωκομματικές αποστάσεις, να συνδυάζει τις δυναμικές τάσεις, να αφήνει ελεύθερες τις φωνές στοχασμού, να δέχεται την αυτοκριτική, να παραδέχεται την ομολογία και να εμψυχώνει όσους θέλουν να ανήκουν σε μια Παράταξη κι έτυχε να έχουν πολιτικό φλέγμα ή ιδεολογική φλόγα.

Η γόμα, ακόμα και αν γράφει «Κυριάκος», σβήσε – σβήσε, θα μείνει η μισή…

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις