Ανακαλύψτε τη νοστιμιά στον Πάρνωνα - 2+1 ταβέρνες για μια αξέχαστη γαστρονομική εμπειρία

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Αυτές είναι οι τρεις αυθεντικές ταβέρνες στον Πάρνωνα που το φαγητό δεν αποτελεί απλώς μια βιολογική ανάγκη, αλλά μια αξέχαστη γαστρονομική εμπειρία.

Στα ψαγμένα στέκια του Πάρνωνα, ό, τι σερβίρεται στο πιάτο, είναι προϊόν που έχει καλλιεργηθεί, παρασκευαστεί και εκτραφεί, στα στενά πλαίσια του χωριού. Τα αυγά έρχονται απευθείας από το κοτέτσι, τα άγρια χόρτα έχουν μαζευτεί ένα προς ένα από τους αγρούς, τα σπαράγγια έχουν κορφολογηθεί στις πλαγιές, τα τυριά έχουν παρασκευαστεί με πατροπαράδοτους τρόπους και τα ζωντανά έχουν εκτραφεί στο μαντρί της οικογένειας.

Σε αυτές τις ταβέρνες δεν μπαίνεις μόνο για να χορτάσεις την πείνα σου. Εδώ διαβαίνεις κατώφλια που σε κανακίζουν, σαν ξενιτεμένο μέλος της οικογένειας και σε ταΐζουν σαν μικρό παιδί. Οι γεύσεις, γίνονται θύμησες και οι θύμησες, πολύτιμος θησαυρός.

Η ταβέρνα του Κοκότα στη Βασκίνα σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και στην αυλή της γιαγιάς

Ξεκινώντας αυτό το γαστρονομικό ταξίδι στον χρόνο, θα γευτούμε μια πολύ ιδιαίτερη κουζίνα στα 800 μ. υψόμετρο, 19 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Λεωνιδίου. Στο χωριό Βασκίνα, θα φτάσεις ακολουθώντας μια φιδίσια διαδρομή που όλο σκαρφαλώνει στο βουνό. Η Βασκίνα χωρίζεται σε δυο οικισμούς και στο χωριό λειτουργεί η ταβέρνα του Κοκότα.

Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση που λειτουργεί από το 1970 και πραγματικά, σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Ούτε στον χώρο αλλά ούτε και στο φαγητό. Εξάλλου, η τσακώνικη κουζίνα, είναι λιτή, αυστηρή και πεντανόστιμη, μέσα στην απλότητά της. Στοιχεία που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, σε δύσκολα χρόνια.

Στον Κοκότα, δεν θα βρεις κάθε μέρα τα ίδια πιάτα, αφού η λογική της ταβέρνας, στηρίζεται ακριβώς στη λογική ενός νοικοκυριού στο χωριό. Μαγειρεύουμε ό, τι έχουμε στο μποστάνι ή ό, τι μας έδωσε η άγρια φύση. Οι επιλογές όμως, είναι κάθε φορά ξεχωριστές και ιδιαιτέρως νόστιμες.

Το φαγητό εδώ, μαγειρεύεται στον ξυλόφουρνο της αυλής ή στη σόμπα της κουζίνας, παίρνοντας τον απαραίτητο χρόνο· καθώς το καλό το πράγμα, αργεί να γίνει.

Το τυρί βγαίνει απευθείας από το τουλούμι και η γεύση του είναι τόσο έντονη, που νιώθεις την επιθυμία να το γευτείς πολύ αργά, μπουκιά τη μπουκιά.

Η χωριάτικη ομελέτα με τα αυγά, απευθείας από τη φωλιά στο κοτέτσι, ίσως να ακούγεται άνευ ενδιαφέροντος· ωστόσο όταν τη δοκιμάσεις, ο ουρανίσκος σου θα έχει άλλη άποψη. Το ίδιο ισχύει για το κατσικάκι στον νταβά, με τις μελωμένες πατάτες και ο γλυκός τραχανάς που θυμίζει κρέμα.

Στα μετά του φαγητού, σημείωσε τα χειροποίητα κρουστά γλυκά του κουταλιού, σκέτα ή πάνω σε γιαούρτι. Μεταξύ αυτών και τη γαστρονομική ατραξιόν της περιοχής μελιτζανάκι, το οποίο θα το βρεις και σε παγωτό, φτιαγμένο δια χειρός της νοικοκυράς με κατσικίσιο γάλα, αρμεγμένο από τα χεράκια της.

Ένα τραπέζι, στρωμένο με χωριάτικους θησαυρούς στο Παλαιοχώρι Κυνουρίας

Κατηφορίζοντας προς το Παλαιοχώρι Κυνουρίας λίγο πριν τα σύνορα των δύο νομών, Αρκαδίας και Λακωνίας· οι εικόνες της άγριας, παρθένας φύσης, κλέβουν την παράσταση. Το χωριό που φέρνει σε πολύχρωμη, απομονωμένη πολιτεία, βρίσκεται ξαπλωμένο στις πλαγιές του βουνού, λουσμένο από ένα μοναδικό φως που ζεσταίνει τον τόπο και τους ανθρώπους. Κοιτάζοντας τριγύρω, ένα μόνο νιώθεις ο επισκέπτης: δέος!

Η γαστρονομική εμπειρία, εδώ ξεκινάει από το χωριάτικο φαγητό που θα βρεις στην ταβέρνα – καφενείο, του Καραβίτη. Κατάλογος, δεν υπάρχει μιας και τα πιάτα, προσαρμόζονται στα καλούδια κάθε εποχής.

Οτιδήποτε περιλαμβάνει χόρτα, είναι μαζεμένα ένα ένα από το βουνό. Οτιδήποτε σερβίρεται φούρνου τα Σαββατοκύριακα, είναι ψημένο στον ξυλόφουρνο. Υπό συνθήκες, θα βρεις μέχρι και αρνί σούβλας.

Το ψωμάκι, είναι ζυμωμένο στα χέρια και στο τραπέζι σου φτάνει ψημένο και σερβιρισμένο με ελαιόλαδο της περιοχής και ρίγανη, μαζεμένη από τον Πάρνωνα.

Οι τηγανιτές πατάτες είναι χεράτες και πάντα φρέσκιες ενώ τα ψητά πιταρούδια (ατομικές πίτες με άγρια χόρτα και τυρί, κλεισμένα σε χειροποίητο φύλλο) συνθέτουν την απόλυτη γευστική έκρηξη!

Σαφώς όλα αυτά, απαιτούν συνοδεία καλού κρασιού, το οποίο έρχεται απευθείας από το αμπέλι της οικογένειας.

Food Fact: Μετά από ένα θεσπέσιο γεύμα στο Παλαιοχώρι Κυνουρίας, ανέβα ως τον Κοσμά και απόλαυσε ένα παραδοσιακό γλυκό, κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια, παρέα με ένα ελληνικό καφεδάκι!

Στην Κρεμαστή Λακωνίας για ένα θεσπέσιο γεύμα από τα χεράκια της νοικοκυράς

Αφήνοντας πίσω μας τα ορεινά της Αρκαδίας, ακουμπάμε στη Λακωνία και σε ένα σημείο σταθμό, όπου κάθε δυνατός καλοφαγάς, πρέπει να το έχει στη λίστα του.

Η πινέζα του χάρτη, που θα γευτούμε το πιο αυθεντικό καλό και γνήσιο φαγητό, από τα χέρια της γιαγιάς «μας», είναι σαφώς ο Έλατος στην Κρεμαστή. Αλλάζοντας διαρκώς οι Έλληνες διατροφικές συνήθειες, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, με μια τάση στο γρήγορο κι εύκολο φαγητό· δεν είναι καθόλου απίθανο σε μερικά χρόνια, οι «χωριάτικες» συνταγές, να θεωρούνται εξεζητημένες και πανάκριβες.

Στην πραγματικότητα, αυτό το φαγητό είναι ό, τι ακριβώς μαγείρευαν οι γυναίκες στα σπίτια τους, τις περασμένες δεκαετίες, όταν οι πρώτες ύλες τους, προέρχονταν μόνο από το περιβόλι, το κοτέτσι, το μαντρί και την άγρια πλουσιοπάροχη φύση.

Στον Έλατο λοιπόν, πέρα από μερικά βασικά πιάτα στον κατάλογο, θα παίξεις σε ό, τι έπεσε στο τσουκάλι εκείνο το μεσημέρι. Κι αυτή ακριβώς η τύχη, ολοκληρώνει τη γαστρονομική εμπειρία. Διότι, εκείνη την ημέρα μπορεί ο καιρός να επέτρεψε στη μαγείρισσα να μαζέψει χόρτα και να φτιάξει παραδοσιακή γυριστή πίτα, ή ο κυνηγός της οικογένειας να έφερε λαγό.

Μονίμως όμως θα βρεις γκόγκες που μπορεί να θεωρούνταν κάποτε το φαγητό των φτωχών, σήμερα όμως είναι τόσο δυσεύρετες, που αποτελούν πολυτέλεια στο τραπέζι μας. Γκόγκες λοιπόν, χειροποίητα ζυμαρικά από νερό και αλεύρι, σερβιρισμένα με ξερή καμένη μυζήθρα και πρόβειο βούτυρο.

Επίσης το χειμώνα, τα άγρια χόρτα είναι το «ταπεινό» πιάτο του τραπεζιού αλλά μην ανησυχείς· τα ίδια χόρτα θα φας και το καλοκαίρι, απλώς αποξηραμένα. Για τους ντόπιους αυτό είναι το αρμάθι ή ο σανός και πραγματικά η διαδικασία μαζέματος, αποξήρανσης και φύλαξης, αποτελεί ολόκληρη ιεροτελεστία.

Εδώ μην φοβηθείς να παραγγείλεις φαγητό, που το συνθέτουν άγνωστες λέξεις. Αυτές δεν χρησιμοποιούνται για να λόγους εντυπωσιασμού· απλώς, έτσι ορίζει η τοπική διάλεκτος.