Ο ταλιμπανισμός της Δύσης

Γράφει η Ελεάννα Βλαστού*

Στην αναδρομική έκθεση της Πάολα Ρέιτζο (Paula Rego) στην Τέιτ εκτίθεται μια σειρά έργων που μου έκαναν εντύπωση. Κάθε πίνακας και μια γυναίκα απομονωμένη σε έναν σκληρό, απογυμνωμένο χώρο. Γυναίκες αληθινές, σάρκινες, με γενναία πρόσωπα και σώματα που διηγούνται μια ιστορία. Ενδεδυμένες φτωχικά ή με σχολικά ρούχα βρίσκονται εκεί μόνες πριν ή μετά τη διαδικασία μιας παράνομης έκτρωσης. Η καλλιτέχνις τα ζωγράφισε το 1998, την εποχή που η Πορτογαλία προετοιμαζόταν για το δημοψήφισμα νομιμοποίησης των αμβλώσεων. Η αποποινικοποίηση τελικά επιτεύχθηκε το 2007. Οι γυναικείοι αγώνες είναι πάντα οι ίδιοι, σχεδόν με εκπλήσσει το ότι γράφω γι’ αυτό το θέμα. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου οι αμβλώσεις μετά τις έξι εβδομάδες κρίνονται παράνομες στο Τέξας. Το ίδιο αναμένεται να ακολουθήσει και σε άλλες πολιτείες της Αμερικής. Ο νόμος προτρέπει επίσης να μηνύσεις όσους τον παραβιάζουν. Την εγκυμονούσα αλλά και όσους τη βοήθησαν: τον γιατρό, τη νοσοκόμα, τον οδηγό που τη μεταφέρει στην κλινική, ακόμα και τον συγγενή που της κρατάει το χέρι οδεύοντας στην κλινική. Οι περισσότερες συνειδητοποιούν ότι είναι έγκυοι στις έξι εβδομάδες, αν ζεις όμως στο περιοριστικό Τέξας πρέπει να γεννήσεις το παιδί. Το μέτρημα ξεκινάει από την τελευταία περίοδο και όχι από τη σύλληψη. Θα μπορούσα να παραλείψω τη λεπτομέρεια. Το γράφω όμως για τους συντηρητικούς –άντρες στην πλειονότητα– νομοθέτες για να μάθουν πώς λειτουργεί ο γυναικείος οργανισμός που διακαώς επιθυμούν να ελέγχουν.

Το 10 με 20 τοις εκατό κάθε κύησης καταλήγει σε αποβολή. Συχνά οι αποβολές μετά τις δώδεκα εβδομάδες απαιτούν ιατρική περίθαλψη, για να διασφαλιστεί ότι η μητέρα δεν θα πεθάνει από μόλυνση. Παρ’ όλ’ αυτά η ιατρική αρωγή έχει κυρώσεις. Απαγορεύεται να συνδράμουν οι γιατροί μέχρι να βεβαιωθούν ότι δεν πρόκειται για δρομολογημένη απόπειρα διακοπής εγκυμοσύνης. Και τότε ενδέχεται να είναι αργά. Οποιος είναι «υπέρ της ζωής» πρέπει να αφήσει πρόσβαση σε ανοιχτές κλινικές και να κλείσει τα νεκροταφεία.

Οι γυναίκες θα κάνουν πάντα εκτρώσεις και αυτές πρέπει να είναι νόμιμες και ασφαλείς. Καταφεύγουν σε αυτές γιατί δεν είναι έτοιμες ψυχικά, σωματικά ή οικονομικά να αναθρέψουν ένα παιδί. Κάποιες που προσφεύγουν σε εκτρώσεις είναι ανυποψίαστες, φοβισμένες έφηβες, παντρεμένες ή μόνες που δεν μπορούν να θρέψουν άλλο ένα στόμα, απελπισμένα θύματα βιασμού ή αιμομιξίας.

Η εγκυμοσύνη είναι ένα ρίσκο που παίρνουμε οικειοθελώς, παρότι παγκοσμίως καθημερινά χάνουν τη ζωή τους 830 γυναίκες στον τοκετό. Η μητρότητα δεν επιβάλλεται. Ενα παιδί δεν μεγαλώνει μόνο του. Θέλει αγάπη, τόνους αγάπης και φροντίδας, θέλει ρούχα και ηλεκτρικό, θέλει χρόνο και πόνο. Θέλει καθοδήγηση, στήριξη και πολλά άλλα που κοστίζουν. Ενα παιδί πρέπει να είναι η χαρούμενη επιλογή μιας μητέρας που θα είναι πάντα δίπλα σε έναν μελλοντικά ψυχικά υγιή άνθρωπο. Μια μητέρα είναι πάντα εκεί. Εξουθενωμένη στέκεται δίπλα από το κρεβάτι να ελέγχει τον πυρετό, άρρωστη σκύβει να δέσει τα κορδόνια, στενοχωρημένη μαγειρεύει, έντρομη καθησυχάζει τις φοβίες, πανικόβλητη τις πρωινές ώρες περισυλλέγει τον πιωμένο έφηβο που έχασε τον δρόμο. Μια μητέρα επιλέγει να κάνει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα. Αλλά πρέπει να μπορεί να διαλέξει πότε και αν είναι έτοιμη να τα κάνει. Οι περιορισμοί στις εκτρώσεις καταστέλλουν την ελευθερία. Το κράτος δεν επεμβαίνει ούτε για να γονιμοποιηθείς ούτε για να στειρωθείς. Οπως δεν σου επιβάλλει να δώσεις το νεφρό ή το σπέρμα σου.

Η Ευρώπη είναι μια ουτοπία σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στην Αμερική, θα μου πείτε. Οχι ακριβώς· δρακόντειοι νόμοι κατά των εκτρώσεων είναι ακόμα επιβεβλημένοι στη Βόρεια Ιρλανδία, τη Μάλτα, το Γιβραλτάρ και την Πολωνία. Ο,τι συμβαίνει στην Αμερική δυστυχώς βρίσκει οπαδούς στη θρησκόληπτη Ευρώπη. Στην Ισπανία, όπου οι εκτρώσεις επιτρέπονται από το 2010, κάποιοι γιατροί πρόσφατα αρνούνται την επέμβαση, όπως τους υποδεικνύει η «συνείδησή» τους.

Οσοι εναντιώνονται στις εκτρώσεις προτάσσουν την ηθική. Διατείνονται ότι προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή. Η ζωή όμως συνεχίζεται και μετά τον τοκετό. Ενα κράτος πρόνοιας λιγότερο υποκριτικό θα λειτουργούσε ως δίχτυ ασφαλείας. Θα ενθάρρυνε την αναπαραγωγή ενισχύοντας μονάδες εξωσωματικής γονιμοποίησης και βρεφονηπιακούς σταθμούς. Δεν θα τιμωρούσε τις οικονομικά ασθενέστερες που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το ταξίδι στη διπλανή πολιτεία ή στη γειτονική χώρα για να διακόψουν την κυοφορία. Μια εγκυμοσύνη είναι τα χαρμόσυνα μαντάτα για μια νέα ζωή και όχι μια απειλή κακοτυχίας. Η ηθική, η σταθερότητα και η ευτυχία δεν ζουν στο Τέξας ή οπουδήποτε θέλουν να καλωσορίσουν παιδιά άτυχα από τα σπάργανα. Στα μέρη αυτά θα προϋπαντήσουν μια νέα γενιά που έρχεται στη ζωή τυχαία και ακούσια από απρόθυμες και απεγνωσμένες γυναίκες. Οσοι εργάζονται στις κοινωνικές δομές μπορούν να αποτιμήσουν το ψυχικό κόστος για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε σπίτια απροετοίμαστα να τους υποδεχτούν. Και το μελλοντικό οικονομικό κόστος για την κοινωνία, όταν τα παιδιά θα ενηλικιωθούν και με τη σειρά τους απρόθυμα και δύσθυμα θα αποπειραθούν να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό.

* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.

Πηγή: Καθημερινή

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις