Ο Εμανουέλ I στη γαλλική επαρχία

Γράφει η Ελεάννα Βλαστού* / kathimerini.gr

Βρέχει καταρρακτωδώς και βρίσκομαι στον εσωτερικό χώρο της μπρασερί La rotonde στο Μονπαρνάς. Ολοι οι ταξιτζήδες ξέρουν τη διεύθυνσή της, έγραψε ο Χέμινγουεϊ. Με μια πρώτη ματιά ο χώρος είναι παρεμφερής με αρκετές άλλες παρισινές μπρασερί σε στυλ Μπελ Επόκ: άσπρο τραπεζομάντιλο, ξύλινες καρέκλες, βελούδο, φωτιστικά πάνω στην ξύλινη επένδυση των τοίχων. Το μενού είναι εξίσου τυπικό και οι θαμώνες αυτή την ώρα λιγοστοί και μεγάλοι σε ηλικία. Οι πίνακες, όμως, πάνω στους τοίχους με την ξύλινη επένδυση είναι αυτοί που κάνουν το μέρος ιδιαίτερο. Στέκι καλλιτεχνών από το 1911, ο ιδιοκτήτης τούς άφηνε να πίνουν ράθυμα και έκανε τα στραβά μάτια όταν κάποιος έκλεβε ψωμί από τα καλάθια των σερβιτόρων. Οταν δεν είχαν να πληρώσουν του άφηναν ένα σκίτσο σε πετσέτα, σε χαρτοπετσέτα ή ένα έργο πάνω σε καμβά. Κάποιοι από αυτούς έγιναν γνωστοί, λέγονταν Πικάσο, Μοντιλιάνι, Μπρανκούζι. Σήμερα η μπρασερί έχει έναν άλλο διάσημο θαμώνα, τον υποψήφιο πρόεδρο Μακρόν. Την ώρα που εγώ βρίσκομαι στη θαλπωρή του αγαπημένου του στεκιού, εκείνος βρίσκεται στην περιφέρεια. Είναι σαφής η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσει.

Ο χάρτης της Γαλλίας μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών είναι ενδεικτικός. Το κέντρο του εξαγώνου τού ανήκει, αλλά πρέπει μέσα σε δύο εβδομάδες να κατακτήσει τον Βορρά και τον Νότο. Να πείσει στις δύσκολες βιομηχανικές περιοχές, στις επαρχίες με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, εκεί βρίσκονται οι ψηφοφόροι της Λεπέν και του Μελανσόν. Ο πρόεδρος Μακρόν μοιάζει κουρασμένος, παρότι αντέχει με πέντε ώρες ύπνο, και λιγότερο άνετος εκτός πρωτεύουσας, παρότι προβάλλει συχνά τον εαυτό του ως αουτσάιντερ πρόεδρο. Η αφήγηση του παιδιού από την επαρχία χωρίς διασυνδέσεις που κατάφερε να κατακτήσει το υψηλότερο αξίωμα, εν μέρει αληθεύει. Μεγάλωσε μέχρι τα δεκαέξι στην πόλη Αμιέν, που βρίσκεται σε ίση απόσταση μεταξύ Βρυξελλών και Παρισιού, και κατόπιν οι μεσοαστοί γιατροί γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στο απαιτητικό σχολείο Henri IV στο πέμπτο διαμέρισμα του Παρισιού, για να λησμονήσει τη δασκάλα θεάτρου. Η ιστορία είναι γνωστή, εκείνη γίνεται σύζυγος και εκείνος ακολουθεί μια ακαδημαϊκή πορεία πανομοιότυπη με άλλους προέδρους – πολιτικές επιστήμες, φιλοσοφία και σχολή ανώτατης διοίκησης. Ουδείς λόγος, βέβαια, συντρέχει να ασχολούμαστε ακόμη με τις σπουδές του, αν το βιογραφικό του δεν ήταν ακόμη νωπό και εκείνος ακόμ, νέος. Η πορεία του είναι τόσο σβέλτη, που μοιάζει σαν να έχει εκκενωθεί μονάχα για εκείνον μια λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας. H απάντηση συνοψίζεται στο ότι ο πρόεδρος δεν έχασε ποτέ χρόνο με συνομηλίκους του. Η αγαπημένη του γιαγιά Μανέτ –που τόσο συχνά αναφέρεται σε εκείνη και στον Σταντάλ– τον μύησε στη λογοτεχνία, η επιλογή μιας μόνιμης συντρόφου τον απέτρεψε από το να σπαταληθεί –ή να κερδίσει, όπως το βλέπει ο καθένας– σε έρωτες και ξενύχτια. Ως επιμελής πανεπιστημιακός βοηθός φιλοσόφου ρούφηξε ιδέες, ως τραπεζικός έκανε γνωριμίες και ως υπουργός αποφάσισε για τη συνέχεια. Πρόεδρος στα τριάντα εννέα, παππούς επτά εγγονιών –όπως ο ίδιος μοιράστηκε– στα σαράντα τέσσερα. Αν όλες του οι συναναστροφές είναι στην ηλικία των γονιών: δάσκαλοι, σύμβουλοι, μέντορες, χρηματοδότες, είναι προφανές γιατί ψηφίζεται από την ηλικιακή ομάδα των εξήντα πέντε και άνω. Ο Εμανουέλ Μακρόν μοιάζει με τον γοητευτικό γιο που όλοι θα ήθελαν να έχουν. Μιλάει σωστά γαλλικά, παίζει πιάνο και έχει χαμηλώσει τον τόνο της φωνή του. Φυσικά, όποιος εξυμνείται από τους πρεσβύτερους εκνευρίζει τους συνομηλίκους και εξοργίζει τους νεότερους.

Ο Μακρόν έχει εκδράμει στην επαρχία για να πείσει τους πολλούς που ασφυκτιούν. Τους αναποφάσιστους, τους άνεργους, τους αγχωμένους, τους λιγότερο προνομιούχους που βρίσκονται σε αδιέξοδο, τους νέους που έχουν περιορισμένες δυνατότητες και καμία γρήγορη δίοδος δεν θα ανοίξει για εκείνους. Πίστεψε με αισιοδοξία –και έπαρση– ότι μια προεκλογική εκστρατεία ήταν περισσευούμενη. Αρκέστηκε στην εικόνα του πολυάσχολου ηγέτη σε καιρό πολέμου, με στιγμιότυπο αξύριστο Ζελένσκι λουκ, και μοίρασε πέντε επεισόδια σαν να έχουν βγει από το Netflix με τίτλο «Le candidat» (o υποψήφιος) – αξίζει να τα δείτε. Πλάνα με τον σκύλο του, στο γραφείο του, στο αυτοκίνητο. Χειραψίες με περαστικούς, χαμόγελα στους συνεργάτες, φιλιά στην Μπριζίτ. Ως ταπεινός υποψήφιος γράφει, σκέφτεται, μονολογεί, συναγελάζεται. Κομψός στο μπλε κοστούμι αναμένει τη δεύτερη θητεία του στο παλάτι με τα 300 δωμάτια. Θα είναι ο πρώτος που θα καταφέρει να επανεκλεγεί έπειτα από είκοσι χρόνια. Μπορεί όλοι να γνωρίζουν τη διεύθυνση του αγαπημένου μέρους του προέδρου, αλλά για την πλειονότητα σπάνια ο δρόμος είναι απρόσκοπτα ανοιχτός. Οι Γάλλοι στα δύσκολα ψάχνουν για τις εξαιρετικές ηγετικές φυσιογνωμίες, βρήκαν τον Βοναπάρτη, τον Ντε Γκωλ. Τους αρέσει η ιδέα του μονάρχη συσπειρωτή του έθνους. Ο πρόεδρος στη Γαλλία είναι σχεδόν βασιλιάς με το σύστημα «ένα μόνιμο πραξικόπημα», όπως το περιέγραψε ο σοσιαλιστής Μιτεράν. Στη Rotonde, πάντως, όπως έγινε πριν από πέντε χρόνια, τον περιμένουν για να γιορτάσουν τη νίκη.

* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις