Αμερική: συντηρητική, ακατανόητη, επιφανειακή

Γράφει η Ελεάννα Βλαστού* / kathimerini.gr

Τα τελευταία χρόνια, συχνά αναρωτιέμαι «συμβαίνει στ’ αλήθεια; Έχει χρόνο η κοινωνία να ασχολείται με αυτό το ζήτημα;». Το έγγραφο που διέρρευσε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής με σόκαρε. Όχι η διάρρευση που εξέπληξε πολλούς, αλλά το περιεχόμενο. Συμβαίνει στ’ αλήθεια; Μπορεί στην εποχή μας –σίγουρα– πέντε από τους εννιά δικαστές μιας προηγμένης χώρας να επανεξετάζουν τον τερματισμό των αμβλώσεων;

Πριν από ένα χρόνο έγραψα για το θέμα σαν μια υπόθεση εργασίας. Η άποψή μου, απ’ ό,τι θυμάμαι, σε πολλούς δεν άρεσε, κάποιος μάλιστα με αποκάλεσε «Ταλιμπάν»· ευχαριστώ πολύ, με ενθουσίασε. Έχω ακόμη την ίδια γνώμη. Οι γυναίκες θα προβαίνουν πάντα σε εκτρώσεις. Αυτές πρέπει να είναι ασφαλείς και μόνον η νομιμότητα φέρνει εγγύηση. Ο τρόπος είναι ένας: περήφανα να εισέρχεσαι στην κλινική για να τερματίσεις μια εγκυμοσύνη, μια επίπονη συχνά επιλογή. Οι λόγοι για τη διακοπή εγκυμοσύνης δεν αφορούν κανέναν παρά μόνον εμάς τις ίδιες. Συχνά καταφεύγουμε εκεί γιατί δεν είμαστε έτοιμες ψυχικά, σωματικά ή οικονομικά για να αναθρέψουμε ένα παιδί. Προσφεύγουν σε αυτές ανυποψίαστες έφηβες, γυναίκες σε αβέβαιες σχέσεις, παντρεμένες που δεν μπορούν να θρέψουν άλλο ένα στόμα. Γυναίκες που δεν συναίνεσαν, θύματα βιασμού και αιμομιξίας ή γυναίκες που στο έμβρυο έχει διαγνωσθεί χρωμοσωμική αλλοίωση. Το «ηθικό» επιχείρημα «υπέρ της ζωής» δεν στέκει. Oλοι είμαστε υπέρ της ζωής, απλώς δεν είμαστε τόσο μικρονοϊκοί να μην υπολογίζουμε ως ζωή εκείνη που θα τη χάσει όταν δεν έχει την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη και αποπειράται ερασιτεχνική διακοπή εγκυμοσύνης, όταν οι κλειστές κλινικές δεν παρέχουν άμεση βοήθεια στη γυναίκα που όταν αποβάλλει –10% με 20% κάθε κύησης καταλήγει εκεί– οι γιατροί θα πρέπει πρώτα να αποφανθούν εάν πρόκειται για δρομολογημένη απόπειρα διακοπής πριν συνδράμουν για να μην πεθάνει από μόλυνση. Πόσο μικρόψυχος επίσης μπορεί να είναι κάποιος για να τιμωρεί τις οικονομικά ασθενέστερες, οι οποίες δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το ταξίδι στη διπλανή πολιτεία ή στη γειτονική χώρα για να διακόψουν την κυοφορία; Η ζωή, εξάλλου, γνωρίζουμε ότι συνεχίζεται και μετά τον τοκετό. Ποιος επιθυμεί να έρχεται στον κόσμο σαν μια ακούσια κακοτυχία και να μεγαλώνει σε ένα απροετοίμαστο σπίτι, κοντά σε μια απεγνωσμένη γυναίκα;

Τα μίντια και η κοινωνική δικτύωση μιλούν για μισογυνισμό, γράφουν για έλεγχο, χειραγώγηση του γυναικείου σώματος και σεξιστική άσκηση εξουσίας. Μου κάνει εντύπωση ότι ανάμεσα στους πέντε υπάρχει και μια γυναίκα δικαστής που προωθεί μια μεταρρύθμιση που θα βλάψει αποκλειστικά τις ομόφυλές της και ουδείς ασχολείται μαζί της. Ο τελευταίος διορισμός του Ντόναλντ Τραμπ ήταν η Εϊμι Κόνετ Μπάρετ. Πρόκειται για μια εργαζόμενη μητέρα επτά παιδιών, εκ των οποίων το ένα έχει σύνδρομο Ντάουν, που έχει αφιερώσει τη ζωή της στο τρίπτυχο: γνώση, οικογένεια, θρησκεία. Είναι μια μορφωμένη ανελαστική γυναίκα (υπάρχει και αυτό), που ισχυρίζεται ότι οι εκτρώσεις είναι πάντα ανήθικες. Μαζί με τον σύζυγό της είναι μέλη μιας καθολικής, αυστηρά δομημένης ομάδας, που έχει χαρακτηριστεί από πρώην ακολούθους «σέκτα». Η Εϊμι αυτή τη στιγμή «δουλεύει» για τις ακραίες πεποιθήσεις και τις αγκυλώσεις της. Έχει απεμπολήσει τον ρόλο του αμερόληπτου δικαστή, που βάζει στην άκρη τις απόψεις του για το κοινό καλό. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί ακόμη να διορίζονται πρόσωπα με έντονες θρησκευτικές πεποιθήσεις σε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα. Αυτή η γυναίκα βρίσκεται σε θέση ισχύος, είναι μια κυρίαρχη εξτρεμίστρια που τη δεδομένη στιγμή θα καθορίσει το μέλλον των κοριτσιών έως το τέλος της ζωής τους.

Παράδοξη μου μοιάζει ακόμη και η αντιμετώπιση των γυναικών που λαμβάνουν μέρος στις κινητοποιήσεις με πλακάτ «Το σώμα μου η επιλογή μου». Με βρίσκει σύμφωνη το σλόγκαν σε άλλο πλαίσιο, εδώ δείχνει παράταιρο. Μοιάζει ισχνή και επιφανειακή μια τέτοια δήλωση όταν καλείται να αντικρούσει κάτι τόσο θεμελιώδες όπως το ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία. Ταιριαστό, βέβαια, σε μια χώρα και σε μια εποχή όπου το σώμα έχει διαστάσεις τοτέμ, το τρυπάς, το στιγματίζεις, το αδυνατίζεις, το γυμνάζεις μέχρι τελικής πτώσεως. Διαλέγεις πώς θα το χειριστείς, αν και επί της ουσίας παραμένεις στην επιφάνεια. Αν ενδυναμώνεται κάποιος από αυτό το σλόγκαν είναι οι μεγάλες βιομηχανίες που ασχολούνται επικερδώς με το προϊόν «αστάθεια και ανασφάλεια» του γυναικείου σώματος: καλλυντικά, μόδα, διατροφή, άσκηση, αντιγήρανση, πλαστική χειρουργική. Ολοι όσοι διευθετούν στα ρηχά με θέρμη την επιλογή στον καλλωπισμό. Εδώ όμως δεν πρόκειται για τη διαθεσιμότητα του σώματος σε ό,τι αφορά τις μεταμορφώσεις, αλλά για κάτι βαθιά υπαρξιακό. Διακυβεύεται η μοίρα των νέων γυναικών. Κάποιοι επιχειρούν να μετατρέψουν, και κοντεύουν να το πραγματοποιήσουν, το γυναικείο σώμα στο «μέσο» που θα εξυπηρετεί υποχρεωτικά την αναπαραγωγή. Πρόκειται για μια θλιβερή, τεράστια οπισθοδρόμηση. Η μητρότητα δεν επιβάλλεται. Η εγκυμοσύνη είναι επιλογή ενός ρίσκου που παίρνουμε οικειοθελώς για να φέρουμε στον κόσμο τα χαρμόσυνα μαντάτα μιας νέας ζωής!

* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις