Aspasia: Ένα εστιατόριο-προορισμός που σε περπατάει στα μονοπάτια της Μάνης

ΜΑΝΗ. Δεν είναι μόνο το νόστιμο φαγητό της. Φεύγοντας από την Aspasia θέλεις να ανοίξεις χάρτες και ιστορικά βιβλία, παραμύθια και βιβλία βοτανικής. Μαγείρισσα-αφηγήτρια, η σεφ και συνιδιοκτήτρια του εστιατορίου Σταυριανή Ζερβακάκου μαγειρεύει με έναν τρόπο πολύ χαρακτηριστικά δικό της και, έχοντας επιστρέψει στον τόπο της πλέον, παρουσιάζει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κουζίνες που έχουμε δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια.

Σε παίρνει από το χέρι και με το φαγητό της και με τα λόγια, αφού διοργανώνει αφηγηματικές πεζοπορίες και διαδρομές τροφοσυλλογής. Σε περπατάει στα μονοπάτια της Μάνης, εκεί που πέρασε μέρος από τα παιδικά της χρόνια, για να μαζέψετε παρέα χόρτα που φυτρώνουν ανάμεσα στις πέτρες, αγριόπρασα, κάππαρη, καρπούς αγριοφυστικιάς και άλλα, για τα περισσότερα από τα οποία δεν έχεις ξανακούσει ούτε το όνομά τους.

Από τη μία χρυσομπάμπουρες που λάμπουν πάνω σε κάτι θεόρατους αθάνατους που μοιάζουν σαν ανάποδοι πολυέλαιοι και από την άλλη το Κάβο Γκρόσο. Πού και πού γλιστράς λίγο και τα αγκάθια σου θυμίζουν την παρουσία τους μέχρι να κατεβείτε στην Παναγιά την Οδηγήτρια (για τους ντόπιους Αγήτρια), ένα ξωκλήσι του 1200 πάνω από τη θάλασσα, στη βάση των γκρεμών του Μεζαλίμονα. «Θα σου δώσω νερό αλλά θα σου βγάλω το ένα μάτι», παραφυλάει τριγύρω η αγριάδα των μανιάτικων παραμυθιών που φόβιζε εδώ, παιδιά και μεγάλους, τους χειμώνες στο μισοσκόταδο. Στην Αγήτρια όμως μυρίζει λιβάνι και χαμομήλι.

Οι λευκοί της κίονες που φυτρώνουν και πρασινίζουν από τον χρόνο είναι, όπως λένε κάποιοι, κομμάτια από αρχαίο ναό της Περσεφόνης. Ένα πουλάκι σκαλισμένο πάνω στο μάρμαρο πετάει χαμηλά. Οι ερωτευμένοι πρόγονοι της Σταυριανής μπαινοβγαίνουν. Ένας παππούς που ζυμώνει χιουρινιές (χόρτα ξεχασμένα), με λεμόνι και αλάτι και τις κάνει μεζεδάκι με ελαιόλαδο πάνω σε ψωμί που φρυγανίζει στο τζάκι. Μια γιαγιά που του καθαρίζει μετά ξινόμηλο «για να πάρει την κάπνα».

Λίγο πιο πέρα και άλλες Μανιάτισσες που πέρασαν τις ζωές τους με την έγνοια να χορτάσουν οι άλλοι. Που στα γαμήλια τραπεζώματα κάθονταν χωριστά από τους άντρες και από το ζευγάρι και που από την «γαλακόπιτα» δοκίμαζαν μόνο τις άκρες για να μένουν για τους άντρες και τα παιδιά τα πιο γλυκά κομμάτια.

Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr