ΑΡΚΑΔΙΑ. Αξιοθέατα, πεζοπορίες και καλό φαγητό σε 3 πέτρινα πανέμορφα χωριά στο Μαίναλο, για να περάσεις «ζάχαρη» αυτό το Σαββατοκύριακο. Καρύταινα, Ελληνικό και Στεμνίτσα, βρίσκονται πολύ κοντά στον ορεινό χάρτη της Αρκαδίας, που άνετα μπορείς να τα συνδυάσεις σε μία εκδρομή.

Το μυστικό σε αυτά τα μέρη, βρίσκεται στην ποικιλομορφία τους. Καθένα από αυτά έχει τη δική του ομορφιά και αρχιτεκτονική, δίχως όμως να χάνεται η παράδοση και η αυθεντικότητα. Δεν χρειάζεται να είσαι εξερευνητής ούτε να χαθείς σε μακρινά μονοπάτια, για να ανακαλύψεις ιστορικά μνημεία, αξιοθέατα, μουσεία και μικρές πεζοπορικές διαδρομές. Αρκεί να φτάσεις οργανωμένος και ψαγμένος, για να χαρείς αυτό το διήμερο στο έπακρο.

Καρύταινα: εξόρμηση στο χωριό που το περικυκλώνουν ποτάμια

Ανάμεσα στον Αλφειό και τον Λούσιο ποταμό, το Τολέδο της Ελλάδας κατά τον Έλληνα λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη, μας καλωσορίζει στο δικό του παραμύθι. Η Καρύταινα, έχει υπάρξει ένα σπουδαίο φρούριο στα χρόνια της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, με ένα κάστρο όμοιο με βασιλικό στέμμα στην κορυφή του απότομου βράχου. Είναι τέτοια η γεωγραφική θέση του φρουρίου, που κάθε κατακτητής που σεβόταν την εκστρατεία του, το ήθελε δικό του. Σήμερα είναι επισκέψιμο και θα το προσεγγίσεις μέσω ενός πλακόστρωτου καλντεριμιού.

Μέχρι βέβαια να σκαρφαλώσεις στα λημέρια του Κολοκοτρώνη και των άλλων αρματολών, θα έχεις διαβεί τις γειτονιές του χωριού από στενά δρομάκια, προσβάσιμα μόνο από ζώα και ανθρώπους. Όλη η απλότητα και η ομορφιά αυτού του τόπου, ξεδιπλώνεται σε αυτά τα σοκάκια. Οι βυζαντινές εκκλησίες είναι όλες πολύ παλιές και οι περισσότερες είναι ανοιχτές.

Μη φύγεις από δω, αν δεν κατέβεις ως τη ένδοξη γέφυρα του πεντοχίλιαρου που στεφανώνει τις όχθες του Αλφειού. Μόλις τη δεις, θα θυμηθείς (αν είσαι κάπου από τριάντα χρονών και πάνω) το αγαπημένο χαρτονόμισμα των δραχμών! Φεύγοντας προς χωριό Ατσίχολο, ένα ακόμη πέτρινο γεφύρι πάνω από τον Λούσιο ποταμό, μας δείχνει τι θα πει αληθινή αρχιτεκτονική βασισμένη πρωτίστως, στις ικανότητες των μαστόρων.

Ο ίδιος δρόμος, θα μας οδηγήσει στον καταρράκτη του Βρόντου και σε ένα ακόμη γεφύρι, σχεδόν στην ένωση των δύο ποταμών. Για να φτάσουμε στον καταρράκτη, απλώς ακολουθούμε το μονοπάτι που ξεκινάει δίπλα από το γεφύρι του Κούκου που αν και χωρίς σηματοδότηση, είναι ορατό και αποκλείεται να χαθείς. Η διαδρομή δεν είναι περισσότερο από 15 λεπτά.

Η μέρα εδώ κλείνει με ένα γεύμα στο κέντρο του χωριού. Ξέχνα τα φαγητά της ώρας και επικεντρώσου στις κατσαρόλες που κοχλάζουν κάθε μέρα. Ένας κόκορας κοκκινιστός με χυλοπίτες ή ένα κατσικάκι στον φούρνο με λεμονάτες πατάτες, είναι το ιδανικό πιάτο για ένα φθινοπωρινό τραπέζι!

Στο «ταπεινό» Ελληνικό για ένα ήρεμο διήμερο χωρίς πολλά πολλά

Αν αντί να ψάχνεις συνέχεια μονοπάτια και αξιοθέατα, προτιμάς ένα ήσυχο μέρος για να ηρεμήσεις, τότε το Ελληνικό ή Μουλάτσι κατά την παλαιότερη ονομασία του, μόλις 10 χιλιόμετρα βόρεια της Καρύταινας, είναι το χωριό που θα σου κλέψει τα μυαλά. Χαμένο θαρρείς στη σκιά των μεγάλων πετρόχτιστων οικισμών της περιοχής, μοιάζει να περιγελά τον χρόνο και να παραμένει μια αυθεντική πινέζα του χάρτη.

Η πρώτη εικόνα του επισκέπτη είναι τα ήσυχα καφενεία και οι ταβέρνες, που έχουν κιόλας στοιβάξει τα ξύλα στο τζάκι. Η αμέσως επόμενη εικόνα που πρωταγωνιστεί είναι το παλιό Διδακτήριο, ένα διώροφο κτίριο φτιαγμένο από πέτρα. Όταν φωτίζεται το βράδυ μοιάζει να είναι πελώριο και η εικόνα σε ξεγελάει, νομίζοντας πως βρίσκεται έξω από κάποιο πανεπιστήμιο. Σε αυτό το σημείο, στέκει αγέρωχος ο Γέρος του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μιας και η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε τα λημέρια του.

Αν και ο Ελληνικό βρίσκεται ίση απόσταση μακριά και από τη Στεμνίτσα, εκείνο που μπορεί κάποιος να κάνει, είναι να επισκεφτεί με το αυτοκίνητό του την Αρχαία Γόρτυνα, στις όχθες του Λούσιου ποταμού. Ένας αρχαιολογικός χώρος, που μοιάζει να ψιθυρίζει το τραγούδι του νερού. Σαν αυτό, να χαϊδεύει μέχρι σήμερα τις ιερές πέτρες του.

Σε αυτό το σημείο, το μονότοξο γεφύρι του Κόκκορη, γίνεται ένας ακόμη συνδετικός κρίκος για να ενωθούν οι όχθες του Λούσιου.

Στεμνίτσα: Ένα γεμάτο διήμερο στη Χωροπούλα του Μοριά

Κρυμμένη ανάμεσα στις πλαγιές του Μαίναλου, η πρώτη πρωτεύουσα του επαναστατημένου έθνους, πολύ πριν η Ελλάδα γίνει κράτος, συνεχίζει την πορεία της στον χρόνο «σηκώνοντας» στους ώμους της μικρές επαναστάσεις. Και πως θα μπορούσε να μην ισχύει κάτι τέτοιο, όταν σε ένα χωριό με λίγους πια κατοίκους, διατηρείται μια από τις πιο αξιόλογες σχολές αργυροχρυσοχοΐας στην Ελλάδα; Επιπλέον η σχολή για συνοδούς βουνού, έρχεται και ταιριάζει γάντι σε ένας μέρος που οι πεζοπορικές διαδρομές, είναι περισσότερες και από τους δρόμους.

Πέρα από όλα αυτά όμως, εκείνο που κάνει τον επισκέπτη και τον περαστικό να λατρέψουν αυτό το μέρος, είναι η άρνησή του να παραδοθεί στις διαταγές του μαζικού τουρισμού. Έτσι εδώ δεν θα μπουκώσεις από τα μαγαζιά στους δρόμους και τις πολύβουες καφετέριες, όπως συμβαίνει σε άλλους χειμερινούς προορισμούς.

Εδώ θα αρκεστείς σε λίγα και καλά που λέμε. Λίγα κουτούκια, κάνα δυο καφενεία με ωραία γλυκά αν και λίγο πειραγμένα (όσο πρέπει όμως) και φυσικά εργαστήρια κοσμημάτων!

Την ομορφότερη πανοραμική θέα θα τη βρεις στο μνημείο των ηρώων. Μόνο 5 λεπτά περπάτημα από την πλατεία, ανάμεσα στις γειτονιές. Αν είσαι λάτρης της φύσης και των μονοπατιών, από το κέντρο του χωριού, ξεκινάνε πολλές διαδρομές στο βουνό και στο δάσος με διάφορους προορισμούς. Η χαραγμένη πορεία που (μικρή και μεγάλη) που περπατάει κυκλικά το χωριό, περνώντας από διάφορα σημαντικά σημεία, είναι και η προτεινόμενη διαδρομή. Αυτός είναι και ο τρόπος, για να γνωρίσεις αληθινά ένα μέρος!

Εναλλακτικά, οδηγώντας και περπατώντας πολύ λίγο, μπορούμε να προσεγγίσουμε την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, που βρίσκεται σφηνωμένη στα βράχια και πολλοί την παρουσιάζουν ως τα Μετέωρα της Πελοποννήσου.