ΛΑΚΩΝΙΑ. Εκεί που η φύση φορτσάρει και το φαγητό αποτελεί γαστρονομική εμπειρία, ξεκινάει η εκδρομή στον Ταΰγετο· πλούσια σε εικόνες και γεύσεις, που αποτελούν την απαραίτητη ανάσα, για την εβδομάδα που έρχεται.

Η ορεινή διαδρομή αυτής της εκδρομής, σίγουρα δεν έχει την άνεση ενός αυτοκινητόδρομου. Ωστόσο, τα μικρά γραφικά χωριά που θα δεις, οι άνθρωποι που θα χαιρετήσεις και τα αρώματα που θα πλημυρίσουν αυτό το μίνι ταξίδι, αξίζουν κάθε μικρή «θυσία. Που μεταξύ μας τώρα, αν είσαι μυημένος σε τέτοιος επαρχιακούς δρόμους, μισείς οποιαδήποτε άνεση των μεγάλων λεωφόρων.

Πρώτη στάση η Παλαιοπαναγιά, αδερφάκι χωριό των Ανωγείων Λακωνίας, όπου ανήκει στη χαρακτηριστική διαδρομή της πίσω μεριάς, που κινείται στη βάση σχεδόν του Ταϋγέτου. Παρόλο που υπάρχει και ο κεντρικός δρόμος για να φτάσει κανείς στο Ξηροκάμπι Λακωνίας και μετά να ανηφορίσει στα πιο ορεινά χωριά του Ταϋγέτου, οι περισσότεροι επιλέγουν την πίσω διαδρομή μέσα από τα χωριά Ανώγεια και Παλαιοπαναγιά, αφού προσφέρει περισσότερες εικόνες.

Η Παλαιοπαναγιά είναι ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς της περιοχής, διατηρώντας σημαντικό αριθμό μόνιμων κατοίκων. Ένα ζωντανό χωριό, που ζει και αναπνέει στη βάση του βουνού.

Εδώ λειτουργεί μία ταβέρνα, που αξίζει να γνωρίζει κανείς και να την έχει στα υπόψη του. Το Μεράκι, τα τελευταία χρόνια αποτελεί ένα γευστικό σημείο αναφοράς στα περίχωρα της Σπάρτης, που επάξια έχει πάρει τα εύσημα του καλού, παραδοσιακού φαγητού. Χωρίς φανφάρες και περιττά στολίδια, τα πιάτα όλα ένα κι ένα, στηρίζονται στη λογική της ντόπιας κουζίνας, όπου κάθε υλικό που μπαίνει στην κατσαρόλα, έχει τη δική του χρησιμότητα και αξία.

Ο κατάλογος έχει ποικιλία και οι γεύσεις είναι αυτό που λέμε μαμαδίστικες. Στα δυνατά πιάτα, έχουμε το παραδοσιακό κατσικάκι πρωτογιάχνι με κόκκινη μελωμένη σάλτσα και το αρνάκι ψημένο σε κληματόβεργες, να τρως και να μην ξέρεις τι σου γίνεται!

Το κλέφτικο στο πήλινο έχει ως βάση το ντόπιο κατσικάκι και τα λαχανικά με τη γραβιέρα, δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό γεύσεων.

Τώρα, αν ψάχνεις κάτι πιο ιδιαίτερο και λίγο πιο πέρα από την παράδοση, ένα πιάτο μοσχαράκι λεμονάτο με μανιτάρια είναι μια καλή επιλογή αλλά και η φημισμένη πίτσα του μαγαζιού, είναι πραγματική σπεσιαλιτέ.

Αφού χορτάσαμε από καλό φαγητό, ανηφορίζουμε στο αρσενικό βουνό της Πελοποννήσου και μέσα από μια μαγευτική διαδρομή που όλο ανεβαίνει, προσφέροντας μια απέραντη θέα στον κάμπο της Σπάρτης, φτάνουμε στον οικισμό της Τόριζας στα 800 μέτρα υψόμετρο. Μπορεί αυτό το μέρος να διατηρεί ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, ωστόσο το Ιλάειρα Mountain Resort, δίνει μια ανάσα πνοής στο χωριό.

Πρόκειται για ένα συγκρότημα κατοικιών στην καρδιά του Ταϋγέτου, αποτελούμενο από αυτόνομες βίλες και ιδιωτικές κατοικίες, με μια πανοραμική θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Είτε ανήκεις στους τύπους που ψάχνουν συνέχεια περιπέτειες, είτε σε αυτούς που θέλουν απλώς να ηρεμήσουν από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, αυτό το σημείο είναι αφιερωμένο σε εσένα και στην ομορφιά αυτού του κόσμου.

Αν δεν έχεις σκοπό να μείνεις εδώ, μπορείς να έρθεις για ένα καφεδάκι απολαμβάνοντας τη φύση, σε όλο της το μεγαλείο. Αν πείνασες, η κουζίνα του Ιλάειρα, προσφέρει τη λακωνική παράδοση στο πιάτο. Τα φαγητά, όλα καλομαγειρεμένα και προσεγμένα, δημιουργούν το δικό τους, νόστιμο ταξίδι.

Ο ντόπιος καγιανάς είναι από τα πιο χαρακτηριστικά πιάτα της τοπικής γευστικής κουλτούρας. Ο κόκορας κοκκινιστός με κρεμμύδια και φέτα, μπαρδουνιώτικο με μία λέξη και το σιγομαγειρεμένο χοιρινό με σέλινο και λεμόνι, ανήκουν στις κορυφαίες προτιμήσεις των επισκεπτών.

Αν τώρα θες λίγο δάσος ακόμη, τότε η ασφαλτοστρωμένη διαδρομή μέχρι τις πηγές του Μαγγιανάρη, είναι η επόμενη στάση που πρέπει να κάνεις. Από το Ιλάειρα και μέχρι τις πηγές, δεν θα χρειαστεί να οδηγήσεις περισσότερο από 10 λεπτά, σε μια καταπράσινη διαδρομή μέσα στα έλατα. Ο χώρος προσφέρεται για πικ νικ αφού διαθέτει κιόσκια, τσιμεντένια τραπέζια και καθίσματα.

Από αυτό το σημείο, ξεκινάει και το μονοπάτι που φτάνει στο καταφύγιο του Ταϋγέτου κι από κει συνεχίζει, για την κορυφή του προφήτη Ηλία. Από τις πηγές του Μαγγανιάρη και μέχρι το καταφύγιο, θα χρειαστεί να περπατήσεις περίπου μιάμιση ώρα σε ένα ανηφορικό, μέτριο μονοπάτι.

Από το καταφύγιο μέχρι την κορυφή του Ταϋγέτου, χρειάζεσαι άλλες δυόμιση ώρες σε μια δύσκολη και απαιτητική πεζοπορική διαδρομή. Ωστόσο τον χειμώνα, χρειάζεται πολύ καλή διαχείριση χρόνου σε ό,τι αφορά τις πεζοπορίες αλλά και κατάλληλο εξοπλισμό καθώς όσο ανεβαίνουμε υψόμετρο, υπάρχουν χιόνια.